________________
(૨૨) વતી જ જે પાલખીમાં હોય તે તે આટલે દુર આવ્યા પછી કાં મારાઓની સામે પોતાને વિરોધ ન દર્શાવે? કાં તે અઘટિત જુલમ આમ મુંગે મોઢે સહન કરી લે? ત્યારે શું તે ખરેખર બલવાને જ અસમર્થ હશે કે જાણીબુઝીને તે મરવા તૈયાર થઈ હશે? જો તે સાવધ હોય તો છેલ્લે મરતાં પહેલાં એકવાર પાલખીની હાર મહોઠું કાઢી, સૃષ્ટિના સંદર્યનું પાન કર્યા વિના ન રહે. અંતિમ શય્યા ઉપર તરફડતું પ્રાણું પણ એકવાર તે મરતાં પહેલાં આકાશ સામે નીહાળી લે છે અને પછી જ પિતાના પ્રાણ છોડે છે. લીલાવતી જે સાવધ-જાગૃત હોય તે જરૂર એવો પ્રયત્ન કર્યા વિના ન રહે. ઘણું કરીને એ શંકાશીલ રાજાએ તેને પ્રથમથી જ બેશુદ્ધ બનાવી દીધી હશે.” આવા આવા અનેક તર્કો એ ગિનીના દીલમાં આવ્યા અને પસાર થઈ ગયા.
એટલામાં પેલા પાલખી ઉપાડનારા મારાઓને અંદર અંદર કંઈક વાત કરતાં સાંભળ્યા. ગિનીએ તે તરફ કાન માંડ્યા:
અલ્યા! આપણે આટલે સુધી આવ્યા તો ખરા, પણ રાજમાતાને વધ આ હાથથી શી રીતે થઈ શકશે? ”
ખરૂં પૂછે તે મને પણ એજ વિચાર આવે છે. કયા ભવ સારૂ આ પાપનાં ભાતાં બાંધવાં? બહુ બહુ તે રાજા હદમાંથી કાઢી મૂકશે. એથી વધુ તે શું કરી શકે એમ છે? કાઢી મૂકશે તે બીજા કેઈ રાજ્યની ઓથ શોધશું. પણ કુમળી
