________________
(૧૨) અણુ ઉપર આવી પહોંચે છે તે જ વેળા અણચિંતવી દિશામાંથી અચાનક એક તુમુલ તોફાન ઉઠે છે અને તેના તમામ મનેરને જોતજોતામાં ભાંગીને ભુક્કો કરી નાખે છે. નિરવધિ અકસ્માતો વચ્ચે માંડ માંડ માર્ગ કાપતી સંસારનોકા એકાદ ખડક સાથે અથડાય છે ત્યારે આપણે એકાએક ચમકીએ છીએ. પરસ્પરના મુખ હામે નીહાળી પૂછીએ છીએ કે–“આ બધું શી રીતે બની આવ્યું ?” બુદ્ધિમાં તે વાત નથી ઉતરતી ત્યારે મુંઝાઈએ છીએ—તવં તુ જેવી વાર્થ ખરી વાત તે કેવળી ભગવાન સિવાય બીજું કઈ જ ન સમજી શકે એમ માની સંતેષ અનુભવીએ છીએ. પણ ખરૂં પૂછે તે આ સંસાર પોતે જ શું અકસ્માત સ્વરૂપ નથી ? આજ સુધીમાં કેટકેટલાં-રાજ્ય-મહારાજ્ય અને હેટા હેટા ચમરબંધીઓ ઉદય-અસ્તની લીલા ભજવી ગયાં ! ગૃહસ્થાશ્રમનાં સુખ-દુ:ખ તે તેની પાસે કઈજ બિસાતમાં ન ગણાય.
દેદાશાહના ગૃહસ્થાશ્રમમાં આજે તોફાન ઉઠવાની બધી તૈયારીઓ થઈ ચૂકી હતી. ગામતરેથી વ્યાપાર-વ્યવસાયમાંથી નિવૃત્ત થઈને દેદાશાહે ઘરમાં પગ મૂક્યું તે જ વખતે તેને એક અપશુકન નડયું. પણ તેની બહુ દરકાર ન કરી. વિમળા જેવી સતી–સાધ્વી–સ્વભાવથી જ સેવાપ્રિય ગૃહિણ, જે ઘરમાં રહેતી હોય તે ઘરમાં અમંગળ કે કલેશને પ્રવેશ કરતાંયે ઘડીભર થંભી જવું પડે. અને ગૃહપતિ જે પિતાની ગૃહિણીના સંબંધમાં છેક નિશ્ચિત તેમજ શ્રદ્ધાવાન
