________________
(૧૮૨) પાટલીને દબાવી મંત્રીશ્વરના ખભા ઉપર હાથ મૂકવાને પ્રયત્ન કર્યો.
પેથડકુમાર ચમક. “આ ચેષ્ટા આપને ન શોભે!” એમ કહીને ત્યાંથી નાસી જવા ઉતાવળે થયે. અનેક પ્રકારના તર્કવિતર્ક વડે તેનું મગજ ઉભરાઈ ગયું. પરઘરવાસ અને તેની જ પુત્રીની આવી માગણી ! પિતાના દેહ અને અંગરાગ પ્રત્યે તેને ધિક્કાર છૂટ. વળી આવી રીતભાત કેઈ જોઈ જાય તો પોતાની ઉપર કેવા અણધાર્યા આક્ષેપ ઉતરે તેની કલ્પના આવી ! દુનીયાની જીભ કેટલી નિર્દય અને નિષ્ફર હોય છે ? નિષ્પાપીને પણ હંમેશા ચેતીને ચાલવાની ફરજ પાડે છે.
થોડી વારે તે સહેજ સ્વસ્થ થયે. “રમાદેવી? પેથડકુમારના દેહને ચાહતા હે તે એ દેહ ક્ષણભંગુર છે–પરાય છે-રોગ-દુ:ખ-શાક-જરા-મૃત્યુને આધીન છે. અને હૃદયને ચાહતા હો એ હૃદયમાં રહેલી શાસન પ્રભાવનાને તમારા જીવનનું એક વ્રત બનાવજે. નહિંતર કઈ રાજપુરૂષને પરણી સુખી થાઓ એ મારી છેલ્લી આશિષ સ્વીકારશે ! એ કરતાં હું કંઈ વધારે કહી શકું તેમ નથી.” - “આ એકાંતે સ્થળમાં, અકલ્પ જોખમે વચ્ચે તમે ઉભા છે એ હું બરાબર જોઈ રહી છું. એક વાર હા કહો એટલે આખી જીંદગી સુધી હું આપના હૃદય અને સ્નેહની પૂજક બની રહીશ.”
