________________
પ્રકરણ ૨૦મું.
રાગમાં વિરાગ આ મહાન પુરૂષો સંસારનાં અનેક ખડકે ઓળંગી પેલે પાર પહોંચે છે. નિર્બળે એ વિકટતાની કલ્પનામાત્રથી હતાશ બની, લમણે હાથ મુકી વચમાંજ બેસી જાય છે. દેવગિરિમાં વિધીઓની ભારે મુશ્કેલીઓ વચ્ચે જનમંદિર બંધાવ્યાં પછી પેથડકુમારને કેટલો આત્મસંતોષ થયે હશે. તેની કલ્પના થઈ શકતી નથી. આવી આવી મહત્વાકાંક્ષાઓ તે તેના પુરૂષાર્થ પાસે કૅણ જાણે કેટલીયે વાર સિદ્ધ થઈ હશે. તે આજે એક મહાન વીરને છાજે તેવા આત્માનંદમાં નિમગ્ન હતે. ' ---
" ગ્રીષ્મ ઋતુ ચાલતી હોવાથી પ્રખર સૂર્યના કારણે પૃથ્વીને તપાવી રહ્યાં હતાં. સર્વત્ર શૂન્યતાને આભાસ થતું હતું, દેવગિરિના રાજમહેલમાં એક અતિથિ તરિકે વસવા છતાં અને શીતપચારક સામગ્રીની બહુલતા છતાં ગ્રીષ્મની ઉષ્ણતા પેથડકુમારને બેચેન બનાવી રહી હતી. તે એક સ્વચ્છ સુંદર શગ્યા ઉપર પડયે પડે, ઘણું કરીને માંડવગઢના રાજતંત્રને જ વિચાર કરતે હતે.
જે તે મંજુલા? આ એજ દ્ધો ને?” પિકુમાર જે પલંગ ઉપર આળોટતે હતે તેજ પલંગની સામે આરસના
