________________
(૧૫૯) જન્મની ઓળખાણના અક્ષરે એક બીજાની કીકીમાં કેતરાઈ રહ્યા. પણ એ નેત્રસુખ લાંબો સમય ન ટકયું. દ્ધો-કર્તવ્ય પ્રિય દ્ધો આગળ ચાલ્યા ગયે. કુમારિકા ઘણીવાર સુધી તેની તરફ જોઈ રહી.
“મંજુલા? એ કોણ હતું?રમાદેવીએ માંગે તરફ આંગળી ચીંધી આતુરતાપૂર્વક હદયની ઉછળતી લાગણીઓને અટકાવી પ્રશ્ન કર્યો.
બા! આ તો દેવગિરિ! અનેક નવીન મુસાફરો આવે ને જાય? કેની ખબર રાખીએ?”
પણ મંજુલા ! કોઈના પ્રત્યે નહીંને આજ દ્વા તરફ મને પૂજ્યભાવ કાં સ્કુરતો હશે? મેં રાગ દષ્ટિએ એની સામે મીટ માંડી. એના પ્રત્યેક અંગમાં રસની સરિતા ઉભરાઈ રહી હતી. દષ્ટિમાં નમ્રતા, સ્નેહ અને એષ્ઠ ઉપર હાસ્યની મનરમતા પથરાયેલી હતી. હું ખરું કહું છું, મંજુલા ! આવી પરવશતા મેં કોઈ દિવસ અનુભવી હતી. બુદ્ધિ પૂછે છે-“તારે અને એ પુરૂષને શું ? ગમે તે હોય?” પણ બુદ્ધિની આજ્ઞા હું પાળી શક્તી નથી. કેવી નબળાઈ અને છતાં સ્નેહનો કે વિજય? દુનીયા આમજ ચાલતી હશે? કેમ મુંગી મરી રહી?”
શું બોલું? બા ! હું તો તમારી આ વાતમાં કંઈ ન સમજી. તમે ભણેલા-ગણેલાં. હું એવી વાતોમાં શું સમજું ?”
