________________
(૧૦૧) એ રીતે પિતાના પુત્રને ધંધાના ક્ષેત્રમાં ઠીક ઠીક કેળવી રહ્યો છે.
એક દિવસે પેથડ કંઈ કામસર મ્હાર ગયો હતો દુકાન ઉપર તકીયાને ટેકે દઈ ઝાંઝણ બેઠા હતા. એટલામાં એક દાસી દેડતી આવીને કહેવા લાગી:–“મહારાણાશ્રી થાળ ઉપર બેસી રહ્યા છે આજે જરા સરતચુક થઈ જવાથી વખતસર ન અવાયું જલદી જલદી થોડું ઘી આપને ભાઈ ! ” માંડવગઢના પ્રતાપી મહારાણા જયસિંહદેવનીજ એ દાસી હતી. તેના શબ્દો અને ઢબમાં પણ વ્યગ્રતા ભરી હતી. રોજ વખતસર આવી, નિરાંતે બે-ચાર વાતો કરી ઘી લઈ જનારી દાસીને આજે આકુળવ્યાકુળ બનેલી જોઈ, ઝાંઝણને પિતાના વિનોદી સ્વભાવ પ્રમાણે હેજ કુતૂહળ કરવાનું મન થયું. તે થોડી વાર તે દાસીના ભય વિહળ માં સામેજ જોઈ રહ્યો.
ભાઈ વિલંબ શા સારૂ કરે છે ? આજે વધારે વાત કરવાને વખત નથી. મહારાણા શ્રી ગુસ્સે થશે તે તારૂં અને મારૂં પણ આવી બનશે. ”દાસી વધુ ને વધુ વ્યગ્ર બનવા લાગી.
“એમ કઈ ઉતાવળે આંબા ન પાકે. અને બહુજ ઉતાવળ હોય તે બીજી ઘણી દુકાને છે. બીજેથી લઈ લે. ” ઝાંઝણે બે પરવાઈથી જવાબ આપે. આ જવાબ સાંભળી દાસીનું મહીં લાલચેળ બની ગયું. એક તે મહારાણું તરફને ભય; પિતાની કસુર અને તે ઉપરાંત આ છોકરાની નફટાઈ ભરી બેદરકારીથી તેણીને રોષ વ્હાર ઉછળી આવ્યા.
