________________
( ૯૬ ) તેમને બહુ લાગી આવ્યું ! લક્ષમી કેટલી ચંચળ છે, વૈભવે કેટલા ક્ષણિક છે અને કર્મની લીલા માણસને કેવા સ્વાંગ સજાવે છે તેનું ચિત્રપટ નજર આગળ તરી રહ્યું. પણ એ મનેદશા લાંબો સમય ન રહી. બે–ચાર ક્ષણે વીતતાં જ તેમનાં માં ઉપરના ભાવ પલટાયા. પિતાની સ્ત્રીને કહ્યું:–“આપણું પૂરાં સદ્ભાગ્ય છે કે આ પરિવાર આજે આપણે ત્યાં આશ્રય અર્થે આવી ચડે છે. દેદાશાહનું સ્મરણ પિતે જ પવિત્ર છે. તેને પુત્ર આપણે ત્યાં રહે એ આપણી લક્ષમીની સાર્થકતા જ ગણાય. પણ આપણે તેને ઓળખી શક્યા છીએ, એવું સૂચન ભૂલે ચૂકે પણ ન થવું જોઈએ.” ધનદશેઠની સ્ત્રીએ એ બધું સાંભળી લીધું. પિતાને ત્યાં આજ સુધીમાં રાજકુંવરેને પણ ઝંખવી નાખે એવા અતિથિઓ રહી ગયા છે, છતાં શેઠે કઈ દિવસ આટલું ભાગ્ય નથી માર્યું. આ દિન-દરિદ્ર અને કંગાળ અતિથિમાં એવું તે શું છે કે શેઠને પિતાને ચિંતા રાખવી પડે છે તે બિચારી સ્ત્રી ના સમજી શકી. પેથડકુમારની આગતા સ્વાગતામાં કંઈ અડચણ ન આવી.
ધીમે ધીમે પેથડનું સન્માન વધવા લાગ્યુ. એક તે શેઠ પોતે તેની તરફ ખુબ મમતા બતાવતા હતા અને તે ઉપરાંત પેથડે પોતાની ભદ્રિકતા, તેજસ્વીતા અને સરળતાએ આખા પરિવારનો તેમજ નોકર-ચાકરનો સદ્ભાવ પણ જીતી લીધો હતો. ધનદત્ત શેઠ જ્યારે જ્યારે અવકાશ મળે છે ત્યારે પેથડની સાથે વાતેમાં શું થાય છે. દેવદર્શને કે ગુરૂવંદને જવું હોય ત્યારે પણ પેથડને તૈયાર થવાની સૂચના મળી જાય છે.
