________________
(૯૩ ) પોતાના જ એક સાધમી ભાઈ ધર્મશાળાનો માર્ગ બતાવવાને બદલે કે આશ્વાસનના બે શબ્દો કહેવાને બદલે, માથેથી ભાર ફેકી દઇને ચાલ્યો જતો હોય તેવી ઉપેક્ષા દર્શાવે છે અસહ્ય લાગ્યું. ખરું જોતાં તે આ દંપતીનાં હૃદય એટલાં બધાં આળાં થઈ ગયાં હતાં કે તેમને આજે સંસારને સામાન્ય આઘાત પણ મર્મભેદક લાગતો હતો; બાકી એ ઉપેક્ષા કે ઉતાવળમાં કઈ જ અજાયબી પામવા જેવું ન હતું.
ધીમે ધીમે તેઓ એક આલીશાન અટ્ટાલિકા પાસે પહોંચ્યાં. આસપાસના ગામડાઓ અને શહેરોમાંથી પણ રોજ માંડવગઢમાં એટલા બધા નવા મુસાફરો આવતા કે કોણ કયાંનો છે તે પૂછવાની તસ્દી પણ કઈ ભાગ્યશાળી જ લેતું. ધનદત્ત શ્રેણીના નામે ઓળખાતું કુટુંબ એમાં એક અપવાદ રૂપ ગણાતું. ચાવી ને ચોવીસ કલાક એ શ્રેણીનાં દ્વાર અતિથિના સત્કાર માટે બુલા રહેતા-જેવી જાહેરજલાલી હતી તેવી જ તેમની અતિથિ સેવા પણ મશહુર હતી. પેથડ અને તેને પરિવાર, પૂછતાં પૂછતાં એ શ્રેષ્ઠીની આલીશાન અટ્ટાલિકા પાસે આવી ઉભા રહ્યાં.
કે તેમને ઉપર બેઠા બેઠા નિહાળ્યા. વય તે તેમનું લગભગ ચાલીસેક વર્ષની આસપાસ હશે. પરંતુ વ્યાપારની ઉથલપાથલે, નિત્ય નવા માણસોના પરિચયે અને સત્તાધીશ તેમજ ધર્માચાર્યો સાથેના નિકટ સંબંધને લીધે તેમને તટસ્થપણે ઘણા ઘણા અનુભવે થઇ ગયા હતા. પેથડને દૂરથી જોઈને જ તેઓ કળી ગયા કે “યુવક પાણીદાર છે. તેની
