________________
શ્રી પ્રાચીન સ્તવનાદિ સંગ્રહ
૧૯૧
ઢાળ ૧૨ મી (હવે કુંવર ઈશ્ય મન ચીંતવે–એ રાગ) હવે રાજા ધનગિરી ભણી, કહે હવે તુહે બોલાવે રે;
ઘાનો જે ખપ હવે તે, અહારી પાસે આ રે, હવેટ ૧ ચતુર ચિંતામણી જિમ ગ્રહે, રજોહરણ તિમ લીધે રે શીશે ચઢાવી નાચીએ, હવે વાંછિત મુજ સિ! હવે ૨ થઈ સુનંદા દમણી, જુઓ પુત્રને કે સનેહે રે મુજ સામે એણે જોયે નહીં, મુનીશું બાંધ્યે નેહા રે. હવે ૩ હવે ઘરે આવી પિતા તણે, મનમાં કરે વિચારે રે, ભાઈએ વ્રત પહેલે લીધે, પછી લીધે ભરતા રે હવે. ૪ સુત પણ વ્રત લેશે હવે, મુજને કુણ આધારો રે, ઈમ ચિંતવી શ્રી ગુરૂ કન્ડે લીધે સંયમ સારે છે. હવે, ૫ સાધવી મુખથી સાંભળી, ભણ્યા અગ્યારે અંગે રે, સૂતાં રમતાં પારણે. કહે જિનહર્ષ અભંગે રે. હવે ૬
ઢાળ ૧૩ મી (આદર જીવ ક્ષમાં ગુણ આદર.—એ દેશી) આઠ વરસમાં દીક્ષા લીધી, ભદ્ર ગુપ્ત સુપસાય; વયર કુમાર ભણ્યા દશ પૂરવ, ગુરૂને આબે દાયજી. આઠ ૦૧ પાટ દીધી સિંહગીરી આચારજ, વાયરકુમારને મિત્ર ઓચછવ જંબક સુરવર ધે, કુસુમ વૃષ્ટિ સુપવિત્રજી. આઠ ૦૨ પંચ સય મુનિવર પરિવારે, પુહર્વિ કરે વિહારજી; પાટલીપુર ધન વણિકની પુત્રી, રૂકમણી રૂપ ઉદારજી આઠ ૦૩
