________________
૨૩૮ (૧૩) વૈરાગ્યની. સજઝાય ઉંચાં મંદિર માળીયાં, સેડ વાળીને સૂત; કાઢે કાઢે એને સહુ કહે,
જાણે જનમેજ નહોતે. ૧ એક દિવસ એવો આવશે, મન સબળજી સાલે; મંત્રી મલ્યા સવિ કારમાં,
તેનું કાંઈ ન ચાલે. એક ૨૦ ૨ સાવ સોનાનાં સાંકલાં, પહેરણ નવ નવા વાઘા; ધળું રે વસ્ત્ર એના કર્મનું,
તે તે શોધવા લાગા એક રે ૩ ચરૂ કઢાઈ અતિ ઘણું, બીજાનું નહિ લેખું, ખરી હલી એના કર્મની,
તે તે આગળ દેખું. એક રે ૪ કેના છોરૂ ને તેના વાછરૂ, કેના માય ને બાપ; અંતકાળે જાવું જીવને એકલું,
સાથે પુણ્ય ને પાપ. એક રે. ૫ સગી રે નારી એની કામિની, ઉભી ટગ મગ જુવે. તેનું પણ કાંઈ ચાલે નહિ,
બેઠી ધ્રુસકે રૂ. એક રે. ૬ વહાલાં તે વહાલાં શું કરે, વહાલાં વેળાવી વળશે;
