________________
દાદાશ્રી : એ અમારું દર્શન છે, સૂગ છે, કંઈ ભવિષ્યના ની અમે નથી. અને એ પદ અમને આવતું હતું એવું છે એ પ. ભારી પાસે આવતું હોય તે તેને પાછું કાઢજે. એ પદ ખમવાળું છે. હમણું તમાર જુહુ ફરવા જવું છે, તે તમને એ પર આવ્યું હેય ભવિષ્યની દષ્ટિ થઈ ગયેલી હોય, ભૂતકાળ, ભવિષ્યકાળ બધું દેખાતું જ હોય તે પછી તમને જહ જવાને મહી વિચાર આવ્યે કે તરત જ પેલું દશન દેખાય કે સામી ગાડી આવશે ને અથડાશે આ. ભવિષ્યનું અહી આગળ, જ્ઞાન થાય એને, જતાં જ. બેલે હવે તે વખતે એની શી દશા થાય? તે ઘડીએ પલે માણસ શું કરે ?
પ્રશ્નકર્તા બચવાને પ્રયત્ન કરે.
દાદાશ્રી : ત્યારથી પિલું જ્ઞાન જતું રહે, એ જ્ઞાન ટકે કયારે કે એમ જ, જેમ દેખાય તેવું જ કર. તે જ સહજ રહે તે જ, અમારી પાસે એ આવેલું. તે પાછુ કાઢેલું અમને એ ના જોઈએ. સહજ રહે તે કામનું છે. કાણ કહેવાય કે આપણે એની પાસે પડાવી લઈએ, લઈ લેવાની ભાવના એ અણહકકનું કહેવાય. આપણે ઘેરથી નીકળ્યા હોઈએ. એવી ઈચ્છાથી કે મારે એક ટક બચાવી લેવું છે, તેને ત્યાં જઈને જમી લઈશું તે એ અણહક્કનું કહેવાય. પછી એ આપણને જમાડે ખરાં પણ આપણે ઘેરથી એવી ભાષના કરીને નીકળ્યાં કે વીશીમાં ખાતાં હોઈએ ને મનમાં થાય હેડને ત્યાં ખાવા જઇએ, આપણ અઢી.
રૂપિયા તે બચશે. તે યે અણહકનું કહેવાય. અણહકકનું આપણને ખબર પડી જમ કે આ અણહક્કનું છે.
આ અણહક્કવાળાને તે આ અણહક્કનું ભેળું કર્યું અણહક્કનું કેને કહેવાય. એ બધી સમજણ પાડીએને, તે એ સમજી જાય. તરત એને એણે જે જે કરેલું હોય ને એ બધું ય જ્ઞાન હાજર થાય. અને એ જ્ઞાન જ પછી એને કયા કરે. રેજ કયા કરે. એટલે અહી સાંભળી જાયને તોયે એને પછી એટલાં પાપ ઓછાં થઈ જાય. જેના પાપ ઓછાં થવાનાં હોય ને ત્યારે તે એને આ સાંભળવાનું મળે. અને જે કદી એને “જ્ઞાન” મળે ને તે તે એમાં આખાં બીજ જ બળી જાય. રોગ સાફ થઈ જાય. સ્ત્રી ને આ રોગ
