________________
૩૫
સતી બંસાલા-૧ હવે તે સવારથી જ ગાય વાછરડાં લઈને ચાલ્યો જતો. બપોરે ભોજન કરવા આવતે અને પાછો જઈને સંધ્યા સમયે પાછો આવતે. બંસાલાથી પોતાના સ્વામીનું આ દુઃખ જોયું ના ગયું. તેણે પિતાની માલકણ લક્ષમીને કહ્યું- “સ્વામિની ! કુંવર બપોરે ભોજન કરવા આવે છે. તેને ના પાડી દો કે તાપમાં ના આવે. બપોરનું ભોજન હું તેમના માટે લઈને રોજ જઈશ.”
ગોવાળણ ઘણું ખુશ થઈ. ખુશ થઈને બોલી–
‘તું કેટલી નીતિ વાળી દાસી છે. બધી દાસીઓ ઘરના કામ માટે નિમેલી છે. એટલા માટે હું કોઈને કહી પણ નથી શકતી કે તું ભજન લઈને વનમાં જા. તું તે ઘણી સારી છે.”
સારાં તે તમે છે, જે તમે મને સેવાનો અવસર આપે. સ્વામીની સેવા તે તન મનથી કરવી જોઈએ.” બંસાલાએ મનની છાની વાત કહી દીધી અને ગોવાળણ કાંઈ સમજી શકી નહીં. હવે તે નિયમિત પિતાના કિશોર
સ્વામીને માટે ભેજન લઈને જંગલમાં જતી. બંસાલાને શિશુ સ્વામી હવે કિશોર સ્વામી થઈ ગયા હતા. ઘણું જ પ્રેમથી બંસાલા સ્વામીને ભોજન કરાવતી અને તેનું વધેલું ઘટેલું ભેજન તે ખાતી. ગંગાસિંહે પહેલા દિવસે રોકી
બંસાલા ! તું મારું એંઠું ખાઈશ ? આ તો અગ્ય છે. તું દાસી થઈ તે શું માણસ નથી ? મને તે આ બધું
