________________
સદયવસ-સાવલિંગ
૧૩૭
રાજકુમારી સાવલિંગા તેને વરી ગઈ.
લગ્ન થયાં. દહેજ મળી. મહોત્સવની સાથે સાવલિંગ ઉજજયિનીના ભવનમાં આવી. વહુનું રૂપ જોઈને સાસુ મહાલક્ષ્મીનું હદય પુલકિત થઈ ઊઠયું. રાજાને કહ્યું- હું ધન્ય બની ગઈ. જે દીકરો, એવી વહુ. મારા ઘરમાં અજવાળું થઈ ગયું.
સદયવત્સ અને સાવલિંગાની જોડી કામ–રતિની જોડી જેવી જ હતી. બંનેમાં અતિશય પ્રેમ હતે. લગ્નનું ફળ પ્રેમ હોય તે સેનામાં સુગંધ જ સમજે. રાજપુત્રનું મન તેની પ્રિયામાં લાગી ગયું. દાંપત્ય સુખ ભોગવતા સદયવત્સના દિવસે ઘણા સુખપૂર્વક વીતી રહ્યા હતા.
ઉજજયિની માળવા દેશની મહાનગરી હતી અને રાજધાની પણ. પ્રભુવત્સ ત્યાંના ધીર–વીર અને ન્યાયપ્રિય રાજા હતા. મહારાણી મહાલક્ષ્મી પણ પતિવ્રતા સન્નારી હતી. નગરીની શોભા પણ મનને મેહતી હતી. પ્રકૃતિની સમૃદ્ધિ પણ ત્યાં વેરાયેલી હતી. બાગની હરિયાળી અને ઝરણના નિર્મળ પ્રવાહ દૂરથી જ ખેંચાતા હતા.
ધનવાન શેઠિયાઓ, કલાકાર અને શ્રમજીવીઓ ઉજજયિનીમાં રહેતા હતા. શૈવમતના બ્રાહ્મણ હતા.
