________________
૩૮૭
ઢાળ પાંચમી-ભાષા. સામિઓ એ વીર જિર્ણદ પુનિમચંદ જિમ ઉલ્લસિએ, વિહરિઓ એ ભરહવાસમ્મિ, વરિસ બહેતર સંવસિએ ઠવતો એ કણય પઉમેસુ, પાયકમળ સંઘહિ સહિ; આવીઓ એ નયણાણંદ, નયર પાવાપુરી સુરમહિય. ૩૨
પેખિઓ એ ગોયમસામી, દેવશર્મા પ્રતિબંધ કરે, આપણુ એ ત્રિશલા દેવી-નંદન પહેતો પરમ પએ વળતાં એ દેવ આકાશ પખવી જાણિય જિણ સમે એ તો મુનિ એ મન વિખવાદ, નાદ ભેદ જિમ ઉપને એ. ૩૩ - કુણ સમો એ સામિય દેખી, આપ કહે હું ટાલિયોએ, જાણતો એ તિહુઅણુ નાહ લેક વિવહાર ન પાલિઓ એ, અતિ ભલું એ કીધલું સામી, જાણીયું કેવલ માગશે એ ચિંતવીયું એ બાળક જેમ, અહવા કેડે લાગશે એ. ૩૪
હું કિમ એ વીર નિણંદ, ભગતે ભોળ ભેળ એ, આપણે એ અવિહડ નેહ, નહિ ન સંપે સાચવ્યે એ સાચો એ તુંહી વીતરાગ, નેહ ન જેણે લાલિઓ એ અણુ સમે એ ગાયમ ચિત, રાગ વૈરાગે વાળિઓ એ. ૩૫
આવતું એ જ ઉલદ રહેતું રાગે સાહિલ એ, કેવલ એ નાણુ ઉપન્ન, ગાયમ સહેજ ઉન્માહિઓ એ તિહુઅણ એ એ જ્ય જયકાર, કેવલ મહિમા સુર કરે એ ગણહર એ કરય વખાણ, ભવિયણ ભવ ઈમ નિસ્તરે એ.
