________________
થયા મુજ થી એહમ, ઉપજોરે કેવલ મિય અંગક ગૌતમ ગુણવંતા.
અવસર જાણી જિનવરે, પુષ્પિા ગામ સ્વામ; દોહગ દુખિયા જીવને, આવીયે આપણ કામ, દેવશર્મા ખંભણે, જઇ બુઝરે એણે ઢંકડે ગામકે, ગૌ૦
૬૮ સાંભલી વયણ જિર્ણદનું, આણંદ અંગ ન માય; ગૌતમ બે કર જોડી, પ્રણમ્યા વીર જિનના પાય; પાંગર્યા પુરવ પ્રીતથી ઉનાણિરે મનમાં નિરમાયકે. ગૌ૦ ૬૯
ગૌતમ ગુરૂ તિહાં આવિયા, વંદાવિઓ તે વિપ્ર, ઉપદેશ અમૃત દીધલે, પીધેલો તિણે ક્ષિપ્ર; ધસમસ કરતાં ખંભણે, બારી વાગીરે થઈવેદન વિપ્રક. ગ. ૭૦ - ગૌતમ ગુરૂના વયણલાં, નવિ ધર્યા તિણે કાન, તે મરી તસ શિર કૃમિ થ, કામનીને એક તાન, ઉઠિયા ગાયમ જાણિઓ, તસ ચરીયોરે પોતાને જ્ઞાનકે. ગો. ૭૧
ઢાળ સાતમી.
રાગ રામગિરિ. ચોસઠ મણનાં તે મોતી ઝગમગેરે, ગાજ ગુહિર ગંભિર સિરેરે, પૂરાં તેત્રીસ સાગર પૂરરે, નાદે લીણા લવ સત્તમિયા સૂર, વીરજી વખાણેરે જગ જન મોહિયારે. ૭૨
અમૃતથી અધિકી મીઠી વાણી, સુણતાં સુખડા જ મનડે સંપરે; તે લહેશે જે પિોંચશે નિર્વાણ, વી. ૭૩
