________________
(૨૫૬) પિતાના કેળના ગર્ભસમા નાજુક કેમળ હસ્ત કમળ મુનીવરની ગરદન આસપાસ વીંટાળતી “પ્યારા નહીં બોલ! હું તમને છોડવાની નથી. નહીં બેસે ત્યાં લગી હું તમને સતાવીશ! પજવીશ! તમારે માટે હું કેટલી ઉત્સુક-આતુર છું શા માટે મારી સામું જોતા નથી. પ્રેમના કલહમાં આવી તેરીસ હોય!” વિગેરે બેલી રિવરને ચલાયમાન કરવા લાગી.
પણ સૂરિજીતે પરમાત્મામાં એકાગ્ર ચિત્તવાળા થઈને સંસારની કઈ પણ મેહક વસ્તુ જેમના ચિત્તમાંથી નીકળી ગઈ છે. એવા વૈરાગ્યની ઉત્કૃષ્ટ પરાકાષ્ઠાએ પહોંચેલા હતા. ત્યાગીયોને ગમે તેવી સુંદરી પણ ગમે તેવી ચેષ્ટાઓ છતાં ન ચલાવી શકે.
દરેક પ્રસંગે નાસીપાસ થવા છતાં નૃત્યકીને ઉત્સાહ અનુપમ હતે. સૂરિવરસાથે રમવું-ખેલવું એ તેને નિશ્ચય હતે. ગમે એ રીતે એમનું ધ્યાન છેડાવવા એ અનેક પ્રકારે ચેષ્ટા કરતી. ક્ષણમાં સૂરિવર આગળ કાલાવાલા કરતી, ખેાળા પાથરતી પ્રાર્થનાના મીઠામાં મીઠા શબ્દથી આજીજી કરતી. “અરે મુનિવર ! તમે તે હૈયાના કઠણ થયા કે શું! સાક્ષાત દયાના અવતાર તમે તે કહેવાઓ! અત્યારે મારી દયા કાં ખાતા નથી! જુઓ દુષ્ટ કામદેવ મારા અંગેઅંગને રગે રગમાં તલમાં તેલની જેમ ભરાઈ મને હેરાન કરી રહ્યો છે. દયાળુ! મારી ઉપર દયા કરી એ દુષ્ટના પાશમાંથી મને છેડાવો! આ અબળાનું રક્ષણ કરે? શું આવી એક નજીવી દયા પણ તમે કરી શકતાં નથી તે મોટી દયા તે તમે કેવી કરવાના! કૃપા કરી આ એક પંચિદ્રિય જીવને શિકારી કામના પંજામાંથી છોડાવી.
