________________
( ૧૨૯)
પ્રધાના રાણીમાતાને તેમજ કુમારને વાર વાર દિલાસા આપતા. એ પ્રષાના પ્રોઢ-વયાવૃદ્ધ અને ઠરેલ-વકાદાર હતા. પોતાના ખાળ ઘણીને રાજાના શાક દૂર કરાવવાને એ યથાશકિત પ્રયાસ કરતા, પણ પૂર્વની અવસ્થા સંભારી રાજકુમારનું હૈયું વારંવાર ભરાતું. અને ઠલવાતુ.
“હા! પિતાજી! તમારા જેવા પુત્રવત્સલ પિતાને મારા જેવા કૃતઘ્ની પુત્ર ન પીછાણ્યા. અરે એક નજીવા કારણથી મારીજ પોતાની ભૂલ છતાં મેં માતાપિતાને તજી દીધાં. એ કુમતિ ઉપર ફિટકાર પડા કે જે ઉગતી યુવાનીમાં મનુષ્યને વિવેક રહીત કરી દે ? હા ! હા ? પિતાજી ! ક્યાં તમે અને ક્યાં હું ? કયાં મેરૂ ને ક્યાં સરસવ ! અરે તમારી પ્રત્યે મારી શુ' ફરજ છે એ પણ હું હીણભાગી ચુકી ગયા ! એ પુત્રા જીવતાં છતાં મુએલા છે કે જેમણે માતાપિતાને સંતાપ્યાં છે ! એ પુત્રા ઉત્પન્ન થયા છતાં પૃથ્વીને ભારભૂત જ સમજવા કે જેમણે માતાપિતાની યત્કિંચિતપણ સેવા ભક્તિ કરી નથી. એવી સ્વચ્છંદતા નાશ પામેા કે જે માતાપિતાના ઉપકારના બદલે ભૂલાવી એમની વૃદ્ધાવસ્થામાં એમને ભારભૂત ગણે. જે પુત્રની સમૃદ્ધિથી માતાપિતાને સુખ ન થયુ, જે સમૃદ્ધિ માતાપિતાની સેવામાં ન વપરાઇ, જે રૂદ્ધિવડે માતાપિતાની સેવા કરી જે પુત્રાએ એમના ઉપકારનો લેશ પણ બદલા વાળી આપ્યા નથી એ પુત્રા મારા જેવા કુપુત્રા છે. એ રૂદ્ધિ-સમૃદ્ધિ પણ નાશ પામેા. “હા, વિધાતા!
.
