________________
(૧૧૫) “કુમારિલભટ્ટ! એ કોણ વળી?” બાલકે આતુરનયને પૂછયું.
આપણા વેદાંત ધર્મના મુખ્ય આચાર્ય! દીક્ષા લેવી હેય તે આપણા ધર્મમાં તેની?”
નહી ! મારા ગુરૂ તે સિદ્ધસેનસૂરિજ! અને ધર્મ તે અહિંસામય જૈન જ !” બાલકે પિતાને નિશ્ચય જણવ્યા.
એ લોકેના ધર્મમાં તેં શું એવું દેખ્યું?એ લેકિના તોનું તે આપણા આચાર્યો ખંડન કર્યું છે. આપણું જ તત્વ સત્ય છે. ” શિવશંકરે પોતાના પક્ષનું સમર્થન કર્યું. - “કુમારિલભટ્ટનું તત્વ સત્ય હોય તે મારા ગુરૂ સાથે વાદ કરે જેઉ જે જીતે એને હું શિષ્ય થાઉં; બાલકે કહ્યું
વાદ એતો વિતંડાવાદ કહેવાય. એમાં તો કોઈ વખત બુદ્ધિવંત હોય તે પણ જીતી જાય. તારે તે ધર્મના ઉદ્ધાર સાથે કામ છેને ? તે આપણા વેદધર્મને ઉદ્ધાર કર ?”
હું તે જૈન ધર્મને ઉદ્ધાર કરીશ. મહારાજ સિદ્ધસેનસૂરિને શિષ્ય થઈશ.” બાલકે પિતાની હઠ ચાલુ રાખી.
છોકરાને નિશ્ચય અદભૂત હતું. એના નિશ્ચય આગળ પહાડ જેવો શિવશંકરભટ્ટ હારી ગયે. “બાપુ! સુરપાલ ધગધગતે અંગારે છે. એને મશાળ લઈ જઈ શું કરશે.” શિવશંકરેપ ઠાકોરને કહ્યું. - બનશીબ હમારાં ” ઠાકર બેલ્યા.”કેમ સુરપાલ?
