________________
( ૧૧૪) “મને ક્યાં ઉપાડી જાઓ છે?” બાળકે તીવદષ્ટિ તાં કહ્યું.
“તને અમે તારા મશાળ લઈ જઈએ છીએ?” શેર શિવશંકર બોલ્યા.
“આમ ચોરીછૂપીથી?”
હા! તારા ભલા માટે સુરપાળ? અમેતારા હિતસ્વી છીએ તે તું ક્યાં નથી જાણત?”ગેરે કહ્યું.
“તમે જાણે છે ભટ્ટજી? હું તે હવે સાધુ થવાને છું. મારે વળી મસા શાં?”
એમ ન બેલ બેટા? અમે તેને પરણાવશું ! તને પરણવું નથી ગમતું?” પિતાએ કહ્યું
હું તે ધર્મને ઉદ્ધાર કરવા આવ્યું છું. બાપુ! મારે હવે એ પરણવાની રમત શી? એ સંસાર મારે માટે નહેાય.દઢ પણ નિશ્ચલ અવાજે બાલકે કહ્યું. - સાત વર્ષના બાલકનાં એકએક શબ્દ શિવશંકરના હૃદયમાં આરપાર ઉતરતા હતા. આટલી નાની ઉમરમાં આ અપૂર્વ વૈરાગ્ય એણે ઈદગીભરમાં આજે જ દીઠા. મૂઢ જે બનીને એ છોકરાના સામેજ જોઈ રહ્યો. એને લાગ્યું કે “આતે બાળક હતું કે દેવ?”
“તારે ધર્મને ઉદ્ધાર કરે છે તે ચાલ આપણા ગુરૂ કુમારિલભટ્ટ પાસે, તેમને શિષ્ય થઈ ધર્મને ઉદ્ધાર કરજે. પછી કાંઈ?”ગોરે વાતની દીશા ફેરવી
