________________
मूढपणुं अतिधरतो, करुणे सरे बहु रोवंतो। बहु वैद साथि लेइ आवे, चंद्जस मुत तात बुलावे॥१०॥ जोइनें वैध विचारे, तो
औषध अफल विचारे । सर्व अंग थया निकलाप, लोचन दोय मीचे आप। सीतअंग्र सघलो थयो, जाणी मरण अवथ्थ । कोमल वचन करी कहे, मयणरेह परमथ्थ ॥११॥ परमथ्थ एहछे साचो, तुम्हे समताचे रस) राचो । केहिं उपरे म धरो रीम, पडिवजि चउ सरण जगीस ॥ पूरवकृत निंदो पाप, जेहनो रहवणां थयो व्याप । सुभ असुभ जेहवा कीजे, कल परभवतासु लहीजे॥१२॥
(गाथा ) जं जेण कयं कम्म, अन्न भवे इह भवे वसंतेणं । तं तेण विडयव्यं, निमित्तमित्तं परो होइ ॥१॥ तिण कारण तुं साथें ल्ये, संबल सयल. सुजाण । अरिहंतदेव मुसाधगुरु श्रीजिनवचन प्रमाण ॥१३।। सुप्रमाण पंचाविकार, करि पाप ठाम परिहार। वोसिराम्रो परिगह संग, जिम हुवे शिवरमणीरंग ॥ एके सरप जिणंदह धम्म,जिणटले मरण जर जन्म। बे करजोडी सविमाने, करे काल अपूरवध्याने ॥१४॥ श्यो देव, सुरलोके जइ, करे चंदजन सोक । राते सरीर रखवालता,रहे सहुकोइ लोक ॥१५॥ सर्वलोक सोकभर देखी, चितरागरंग उवेखी। धरि मुयणरेह धेयगे, निंदे निजरूपविभाग॥ हिवं इहां जे की रहिये, तो सील अंग्रे फल लहिये । परदेसि ते गमन विमासे, नहीं तो नृप पुत्र , विणासे ॥१६॥ एम चिंतवि चल्ली निसें, महादुख्खि संतत्त ।
