________________
४४
॥७॥ चेडारायतणी अंगजात, जेहनुं नाम जगत्र विख्यात । तासु दोहिलो थ्यो एकवार, जाणे पहिरं नृप शीणगार ॥८॥ मस्तके छत्रधरी ते राय, गयवरखंधचडी वन जाय । कुसुम फलें वनरति मनरमे, पण न मनोरथ पूगे किमे ॥९॥ तिण आरति तनु दुर्बल थाइ, पूछ\ कारण तेहनो राइ । कह्यो भाव नृपराणी बेव, जयराज बेठा छत्र धरेव ॥१०॥ जाइ जाम इणि अवसरे मेह, वूठो थ्या सुसीतल देह । रुंखराय उल्लसी
आहार, पुहवी चिहंदिसि पूरी वार ॥११॥ चिहुँदिसि चातक प्रिय प्रिय लवे, डेरडा बोले सरि नवे । घन आगम वलि जाणी शिखी, नाचे चित्त न थाइ दुखी ॥१२॥ सीतल सुरभि धरणिनो गंध,बेठा ल्ये गयवरनो खंध । वन.सनमुख तो चाल्यो करी, जाणि के राउ राणी अपहरी ॥१३॥ पुहची न सके सेना लार, अटवी माहि ते जाई तेवार । वडतरु देखी राजा भणे, प्रिय साख साहे बलपूणे ॥१४॥ नृप भाषित राणी मनग्रह्यो, बडतरुतले जेतले करि गयो । राइ साख गाढी दृढ धरी, उतरियो मन चिंता खरी ॥१५॥ कीजे सुं ते नहु संभरे, राय नयरि चूंपा अणुसरे। राणी साख ग्रह तलह बही, तो जाइ गज अटवी वही ॥१६।। माणुस कोई न दीसे जिहां, महासरोवर देखी तिहां । करिवर पेठो उंडे वार, चिहुं दिसि रमे उलाले वार ॥१७॥ राणी मोडे स्युं उतरे, दिसि भूली चित्त महिबरे। भयबीहे चिहं दिशि जोवती, भमे वनें कर्मगति 'चिंतती ।।१८।। जाइसु किहां किसी गति हवें, खिण करि
