________________
करमें किसें, पामे दुख अपार ॥४०॥ ज्ञाने जाणी मुनि कहे, वझ मित्राणी एह। एखसव में करी, रहती एकठ तेह ॥४१॥ तें सांती प्रतिमा जिके, ऊकरडामांहि जाम । सखीयें तुझनें कड्यु, ततखिण आवी ताम ॥४२॥ जिनप्रतिमा दीसे अछे, ऊघाडी अंतराल । तें गाढी ढांकी जिहां, आपण संभाल ॥४३॥ दासी इण कर्मे करी, दुखपामे भवमांहि । बंधावे ने छोडवे, जीभ जीवनें पांहि ॥४४॥ गंगदत्ता कडइ वचन, विगुती भवबंध । मंतिामुक्त दुखियां थयां, जिहा दोष संबंध ॥ ४५ ॥ नेउर प्रडिय लखणां, स्पीराय नमालि। रजांसती दुख पामियां, कूडवचन तिण टालि ॥४६॥ अवसर जोई बोलिये, एकज अख्खर सार । अवसर विण बहु बोलणा, जण जण म भणे रामार ॥ ४७ ॥ बोले तास्युं बोलीये, वयणां एतो सार । ज्यु ओल्हाणो फूकीये,तो मुह भराये छार ॥४८॥साजणीयां संसार, मोहडे मीटुं बोलीये। आपां एह ऊगार, कुडि दाझे कीरति रहे ॥४९॥ बोलाव्यो बोले नही, माणस्युं मंडे प्राण । ते आणस तिम छांडिये, जिम भाद्रवानो छाण ॥५०॥ वचनें रूसे मानवी, वचनें तूसे) जाण । वचन विचारी बोलिये, सुख लहीये निखाण ॥५१॥
( ढाल-उपरनीः ) मुनिने पूछेरे वली वली अंजना, हुं पामिस सुखसाररे । पीयडो मलस्त्रे अथवा नही मिले, मिलस्ये मुज परिवाररे ॥५२॥ मानव० मुनि कहे अशुभांरे ताहरां कर्म खप्यां, दुख