________________
पामे हरख विसेसरे ॥ १८१॥ अ० दुख गयुं सवि वीसरी, पाम्यं मुख अपार । आशा पहुती मन तणी, आशा जगदाधाररे ॥१८२॥ अचरिज०
-दूहाः। आस म छंडिस रे ! हिया, जा जीवें तां सीम । वली खलेस्ये दीहडा, नाऊं जास्ये ईम ॥ १८३ ॥ दीहडा दैव(हितणा, जिम जाये तिम पूर । हीयडा हीराणंद भणे, रहि रे, शंक : म झूर ।।१८४॥
( ढाल-प्रभु पदमप्रभ ! वीन:-) __जीजे मासे अंजना तणो, सरभ प्रगट्यो एह । सासू ससुरे जाणीयो, पूछे बहुने तेह ॥१८५।। समरे प्रियनें अंजना, जिम खंद चकोर । चक्रवाक दिनकर भणी, जिम जरूधर मोरसमरे० आंणणी० ए गरभ किहांथी ऊपनो, अम्ह कुले कलंक । आण्यो सामू पूछतां, वहू बोले निकलंक ॥१८६।। समरे० तुम्हचो नंदन आवीयो, अधराति मझारि । तिहांथी गरम मुझनें हूवो, हुं अछु आचारि ॥१८७॥ समरे० नहु माने साम् कहे, कुंवर दृष्टिये सोय । तुज साहमुं जोतो नहीं, मलवु किम होय ॥१८८॥ समरे० तिण खिण देखाडे बहू, मुद्रिका अहिजाण । तोये सहू माने नही, जोवो कर्मविनाणा ॥१८९॥ समरे० कूडो कलंक चडावीयो, घरथी काढे वहू । वहू भणे तुम्ह सुत भणी, पूछावो सहू ॥१९०॥ समरे० कुंड शाच परखो मुदा, एह माहरूं कहण । जइ जूटुं होये किमे, मुझनें नही रहण
