________________
ढाल-विषय न गंजीयेः( तिणि सरि गते सांभले, कुंवर शब्द अपार। पंखी कोलाहल करे, कवण काज बहुवाररे ॥१७०॥अररिज पामिये, एहनें स्यु दुख लागेरे। निद्रा नहु करे, आखि रातें जागेरे। अचरिज पामिये (आंकणी०) कुंवर पूछे मित्रनें, कहो कुण पंखी एह । कोलाहल (कंदन करे, दीसे कोमल देहरे ॥१७१॥ अ० मित्रमणे कुंवर सुणों, ए चक्रवाकविहंगे। धणी,धणीयाणी एकठां, दिवसे पामे रिंगरे । १७॥ अ० ल्हे वियोग रातें सदा, मन पाम बहा दुख। तिण आक्रंदन बहु करे, प्राणी वांछे सुखरे ॥१७३॥ अ०| कुंवर कहे एक रातनो, विरह दुख इम होइ । प्रणी नारी परिहरी, बार बरस थयां जोइरे ॥१७४॥अ० आपण रणे चालू अछु, जुद्धे जय संदेह । ते नारीनी गति किसी, होस्ये जाणो एहरे ॥१७५।। अ० मिल्या पखे मुज चालतां, होइ मन संताप । मली हलीने चालस्युं, जीम हुइ सुखनो व्यापरे ॥१७६॥ अ० मित्रं मान्युं आवीया, नारीना घरबार । झुरंती ते महासती, दीठी भवणमझार ॥१७७॥ अ० क्रमाड उघाडो इम कहे । न ऊघाडे घरबार । हं सती प्रति चालीयो, माविस इहां गमाररे ॥१७८॥ अ. अहिताण कही ऊघडावीयो, घरभीतर भरतार । ऋतुनाही स्त्रीस्यु मिल्यो, गरभ रह्यो तिण वाररे ॥१७९॥ अ० पियनें जातां स्त्रीकहे, होस्ये गरम किवार । सास ससुर न . मानस्ये, थास्ये दुख तिवाररे ॥१८०॥ अ० देई अहिनाण निज मद्रिकार मिय चाल्यो परदेश। पतिमानी ते कामिनी,
