________________
२०६ मूरिंद, तप गच्छ नायक, युग प्रधा गुण नायकू ए। तासु पटोधर सीस, भणे श्रीसमरचंद्र, नमीये मुनि सुखदायकू ए ॥३२७॥
( ढाल-डाहरी. चालती अने त्रुटक जेवी देशीमां.) ____ हवें ए संसार समुद्रजिस्योरे, तरेय जे धीर सुजाण; समकित लहोय निरयामगोरे, संयम पोत समाण ॥:-सम्माण एह संसार सागर, देखी भव भय बीहना । जिह सलिल जम्मण जरा मरणं, प्रचूर दुःख छे एहना। गंभीर ऊंडो खुभित चंचल, जन्म आदिक जल जिहां । संयोग अने वियोग अति घण, अछे वंचित रंग तिहां ॥ ३२८॥ चिंताए सलिल प्रसरो जिहारे, बंध वध महाकल्लोल । करुण विललाप लोभ जिहारे, बहुल कल कलण एय बोल ।।-बोल ते अव्यक्त स्वरझुणि, फेण ते अपमानता। तीन खिसण रोग वेयण पराभव निभर्सता ॥ ज्ञानादि वरण कठोर कर्म ते सबलमांहे पत्थरा । पाणीय पूठो मरणनो, भय तरंग रंग ते दुस्तरा ॥३२९॥ पाताल कलस कसाय जाणोरे, भव लख्ख कलुस जल पुण्ण । अपरिमितइच्छा मति कलुष वायरे, तेहनो वेग अतितुण्ण ॥-वायें ऊपाड्यो नीर ऊंचो, उदक रज अंधकारु ए; वर फेण प्रचुर आशा पिवासा, धवल मोह विकारुए। मोह महावत्त भोग भममाण, गुप्फमाणति जल घणो । प्रमाद पण बहु दुइ स्वापद रख करे बीहामणो ॥ ३३० ॥ अण्णाण दक्ष झस कच्छभारे, अजित इंद्रिय मगर मच्छ । नाचतां तेणि जल खलभल्योरे, चंचल अस्थिर सच्छ, अस्थिर सदा जल समुद्र पक्षे माणस.