________________
१५०
सवगुन सव लछनभर्या, विनय विवेक उदारोरे। जो गुण तिय उत्तमतणां, ते प्रगटया तिणवारोरे पुन्य० ॥१९॥ मातपिता मन सोचीयो, कीजे एहनो विवाहोरे । जो इण सरिखो वर मिले, तो लीजे लच्छमी लाहोरे पुन्य० ॥२०॥ देसप्रदेस विचारतां, वात ठीक ठहराईरे। पटणे मे कोठी करी, भेज सहोदर भाईरे पुन्य० ॥२१॥
दूहाःनगर सुवस एटणे, वसे, ओसवंस. सिरदार । गोत गहे. लडा जगप्रगट, दोलतवंत दातार ॥२२॥ हीरानंद नरिंदसम, मानै सहुकोइ आण । सातपुत्र तेहने प्रगट, अदभुत गुणमणिखाण ॥२३॥ माणीकचंद्र नरिंदसम, चौद विद्या भंडार । लंछन अंग बत्तीस तसु, कामतणो अवतार ॥२४॥ वर देखता हरषित भए, किनो तिलक तेवार । करी सजाई त्याहनी, रची बरात विस्तार ॥२५॥ हय गय रथ पायक प्रबल, जनसज्जन परिवार । ले बरात व्याहन चले, पहुते नगर मझार ॥२६॥ आगत भगत युगतै करी, पूरणमल्ल प्रवीन । सुभदिन सुभग्रह सुभलगन, व्याह रलीसों कीन ॥२॥ दान दहेज दीए बहुत, जनसज्जन संतोष । विदाकीए वरकुन्यका, भांतिभात संतोष ॥२८॥
( ढाल-चोपाइ. ) अनुक्रमे पुर पटणे आवीया, जाय अगाहु वधाइ दीया। हरख्या मातपिता परिवार, कीन महोच्छव बहु विस्तार ॥२९॥