________________
को । मारी बोले बाम ॥७॥ स्वामि! न जाणुं ए सही, कांह घरो मम कोप । रह पात कहेवी सही, नबी राखषी गोष ८) राय कहे रोखे, अछे, पुत्र विरहणी मान । रोबो ए सीरवी किहां, १ ते शुज कहो विख्यात ॥९॥ देखाई राजा (कहे, बाळक लै बरनाथ । खोलाशें लइ नांखियो, राय करी निजहाथ ॥१०॥ लोक करे हाहा तिहां, रोहिणी नाणइ दुःख। जिगर देवता बाल ले, आणे ते सनमुख ॥११॥ सिंहासन
खाडियो, निराधाष ते देव । राय प्रमुख हरख्या सवे, पुन्य(जणा (फळ) हेव ॥१२॥ नरपति मनमा चितवे, राणी पुन्स
अपार । नवि जाणे दुखबातडी, इणि तपतपिया सार ॥१३॥ पण अबसर आव्या तिहां, साधु जेह मन भाय । आदर करिने सांभळो, दरिशण दुरित पुलाय ॥१४॥
(ढाल ११ मी-देशो पंथीडानी ) श्रीवासपज्य जिणेसर बारमारे, तेहतणा बे शिष्यसु जाणरे। रूपकुंभने सुवर्णकुंभ नामें भलारे, दीपे वरनाणे करी भाणरे ॥१५॥ साधुशिरोमणि आवि समोसर्यारे, नागारमा वनखंडमांहिरे । तंप जप काया कसवटणी करेरे, पारण आंबिल छठ उछांहिरे ॥ साधु० ॥ १६॥ गाम नगरपुर विधिशुं विचरतारे, पाळे चार, महावतचंगरे । भवियण सूधो मारग उपदीसेरे, टाळे मिथ्यामतिनो संगरे । सा० ॥१७॥ सत्याविश गुणे करी शोभतारे, पंचे आश्रवटाळे दररे । छ काय पाले पूरा प्रेमथुरे, साधे किरिया परिसह सूररे ॥सा०॥१८॥
