________________
૨૯૦
[ લોકસાહિત્યમાળા મણકો-૬ દાસીઓએ પાછી આવીને એવું કીધું, કે, “આપણું કુંવરીએ તે. આપણા કુળમાં હીણું કહેવડાવ્યું છે. આપણે સીમાડે એને પરણી 'ગે, કે ખેતરપાળ પરણી ગ્યો, કે કોણ પરણ્યો વગડામાં
રાણીએ રાજાને કીધું કે, “આપણી કુંવરીએ તો આપણા કુળમાં હીણું કહેવડાવેલું છે. ને આવું તેફાન માંડેલું છે. પછી રાજાને માલમ થઈ કે ગામના ગોવાળિયાં ભેગી સુંદર કુંવરી કાલે રેલાં પાડાં મૂકવા ગઈ'તી ને વગડામાં એ તેફાન થયું. તે માટે ગોવાળિયાં હતાં એટલાં માત્ર (બધા)ને રાજાએ ડબ્બામાં પૂરી દીધાં, ને ડબબે તાળું માર્યું. કુંવર માળણને ઘેર હતો, તેને એ વાતની માલમ થઈ, એટલે તે ચીપની ચાખડીએ ચઢયે છે, રૂપાને હેક હાથમાં ધર્યો છે, નવધારું ખડગ કમ્મરે બાંધ્યું છે, ને કચેરીમાં ગયા. તે રાજાની ગાદી અડધી દબાવીને બેઠે.
રાજાને પૂછે, “તમે આ લોકોને શું કરવા પૂરી મૂક્યાં છે ? તમારું એ લોકોએ શું ખૂન કર્યું છે !”
રાજા કે કે, “અમારુ બહુ નુકસાન કરેલું છે, ને આવી રીતની આમ વાત બનેલી છે. કુંવર કે કે, ચોર હશે તો એક જ હશે, કાંઈ બધા તે નહીં હોય ?'
કચેરીમાં સહુ કે કે, “એ બધાયને કાઢી મેલે. આપણે ચાર તો આટલામાં જ છે. જઈને તાળું ઉઘાડ્યું, એટલે દેવાળિયા હતા તે સહુ સહુને ઘેર નાસી "ગ્યા. પછી કચેરીવાળા કે કે “લા ભાઈ એ ચાર.” એટલે વીશ પચીશ કચેરીમાંથી ઉઠી ગયા. રાજા કે કે, “લાવો મારો ચર.”
પછી બધું માણસ ઊઠી ગયું, ને સાસરે જમાઈ બે બેસી રહ્યા, તેય રાજા કે કે, ‘લાવો મારો ચેર.”
કુંવર કે, “ચેર આપણે બે જણ.” ૧. ઢોરને પૂરી રાખવાની જગ્યા.
