________________
૧૬૬
[ લોકસાહિત્યમાળા મણકો-૬
વાગે વૃંદાવન વાંસળી વાગે વૃંદાવનમાં વાંસળી રે, બે બે વગાડે કહાન; નાદે વેધી મુનિવર પાંસળી રે, નવ ૨હી કોને સાન–વાગે, તરુની શાખાઓ ઝૂમી રહી રે, ચરણે નમવાને કાજ; વેલી વૃક્ષ સાથે જમી રહી છે, ભાગ્ય અમારાં આજ.-વાગે, જમના નીર ચાલે નહીં રે, મૃગને મન મોહ થાય; પંખી માળામાં મહાલે નહીં રે, નાદ સૂણું ન રહેવાય ! વાગે વાછરું કાન દઈને સાંભળે રે, કરે નહીં પયપાન, ગા ગાળા તોડી ત્યાં પળે રે, નાદ સુણવાને કાન-વાગે ફૂલ્યાં કમળ, જળ ટાટડી રે, દીસે ઉદિયો છે ભાણ! શંકર સમાધ મેલી રહ્યા રે, થયું જગતને જાણું વાગે કાને પડિયો તે વ્રજની નાર ને રે, વાલાજીને રે નાદ; તારું પદ પામે નિજ ધામને, ધાઈ ગયાં સૂણી સાદ.-વાગે એકે નેપૂર કાને ઘાલિયું રે, ચરણે પહેરી છે ઝાલ; એક કંકણ માથે ઘાલિયું રે, એવી થઈ છે બેહાલ.–વાગે એકે કુમકુમ કાજળ રેળિયું રે, ટપકું કીધું છે ગાલ; એકે ખાવું ઘાલ્યું અંચળે રે, જોવા દીનદયાળ.–વાગે, એકના કરમાં કેળિયે રે, પીતી ચાલી એક નીર; એક છે રડતાં મેલી ગઈ રે, ચાલી જમનાને તીર–વાગે, એકના સ્વામીને મન આમળો રે, જાવા દીધી નહીં નાર; કર જોડી કહે છે કામની રે, મને જાવા દે. નિરધાર-વાગે સંગમાની પિ'તી સર્વે ભામની રે, પછી બેઠે ઘસવા હાથ, રીસ તજીને રિસાળવે રે, દીન થઈ દીનાનાથ-વાગે સર્વે પહેલી જઈને મળી રે, તેની દેહ પડી ઘરમાંય; મોહનજીના અંગમાં જઈ મળી રે, થાય અચરજ સહુ ત્યાં–વાગે
