________________
: ૬૭ :
તમારી સહાયથી માટી આપત્તિ દૂર થઈ ગઈ. હવે દ્રાવિડ દેશ તરફ જવા મારી ભાવના છે. મારો કંઈ પણ અપરાધ હોય, તે ક્ષમા કરો. સમગ્ર ઈચ્છિત દેવામાં ચિંતામણિ તુલ્ય જિના ધર્મમાં ઉદ્યમ કરવું જોઈએ.
ગુરુ ભગવંતની વાણી સાંભળી. પણ તેમના વિરહથી દુખિત થયેલા બંનેની આંખોમાંથી અમૃજલ વહેવા લાગ્યા. કેમકે વિરહ વ્યથા સહવી અસહ્ય છે. સંગ કરતાં વિયેગનું દુખ વસમું હોય છે, એને સહવું કઠિન છે.
તેથી જ સજલનયણે મુનિભગવંતને કહ્યું: એ ધર્મદેશક ભગવંત! આપ વિના અમે ક્યાં જઈશું? કયા જઈ ધર્મ વાણી સુણશું ! આપની પાસેથી જે કઈ મેળવ્યું, તેથી અમારું જીવન ધન્ય બની ગયું છે. વળી ગુરુદેવ! જાણતા અજાણતા અમારાથી કેઈ અપરાધ થયે હેય, તે ક્ષમા કરજે. ફરી આપના દર્શન વડે અમારા ઉપર અzગ્રહ કરજો. મુનિએ પણ ધર્મલાભપૂર્વક દ્રાવિડદેશ તરફ પ્રયાણ કર્યું. સાર્થવાહે કાંચીપુર તરફ પ્રયાણ કર્યું. દ્રોણ પણ નિરંતર ચિંતામણિ રત્નને પ્રાપ્ત કરેલ આત્માને માનતો, કયારે ગુરુભગવંતના ચરણની સ્પર્શના કરવાનો અવસર મળશે? એવી ભાવના ભાવતે તેની સાથે ચાલ્યા. કાળક્રમે આનંદપુરે આવ્યા. ત્યાં સાર્થવાહ રહ્યો, તેણે વેપાર માંડો. દ્રોણને પણ ઘરકાર્ય તથા વેપારમાં જોડી દીધે. દિવસો જતાં તે વેપાર કાર્યમાં કુશળ થયો. કેઈ તેને ઠગી ન શકે, એમ વિશ્વાસ થતાં તેણે સર્વકાર્યને ભાર તેના શિરે નાંખી સુખ
