________________
ଯିଏ ଭୋଗେ ତାହାର ଭୁଲ ପ୍ରକୃତିର ନ୍ୟାୟାଳୟରେ
ଏହି ଜଗତର ନ୍ୟାୟଧୀଶ ତ’ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜାଗାରେ ଥାଆନ୍ତି କିନ୍ତୁ କର୍ମ ଜଗତର ପ୍ରାକୃତିକ ନ୍ୟାୟଧୀଶ ତ’ଜଣେ ମାତ୍ର, ‘ଯିଏ ଭୋଗେ ତାହାର ଭୁଲ୍’ । ଏହାହିଁ ଗୋଟିଏ ନ୍ୟାୟ ଯାହା ଦ୍ବାରା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ ଚାଲୁଛି ଏବଂ ଭ୍ରାନ୍ତର ନ୍ୟାୟଦ୍ବାରା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଂସାର ଛିଡ଼ାହୋଇ ଅଛି ।
ଗୋଟିଏ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଜଗତ ନ୍ୟାୟର ବାହାରେ ନଥାଏ। ଯାହାକୁ ପୁରସ୍କାର ଦେବାର ଥାଏ, ତାକୁ ଦିଏ । ଯାହାକୁ ଦଣ୍ଡ ଦେବାର ଥାଏ, ତାକୁ ଦଣ୍ଡ ଦିଏ। ଜଗତ ନ୍ୟାୟର ବାହାରେ ନଥାଏ, ନ୍ୟାୟରେ ହିଁ ଥାଏ, ସମ୍ପୂର୍ଣ ନ୍ୟାୟପୂର୍ବକ ହିଁ ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ସାମନାରେ ଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିର ଏହା ଦୃଷ୍ଟିଗୋଚର ହୁଏ ନାହିଁ, ଏଣୁ ବୁଝିପାରେ ନାହିଁ। ଯେବେ ଦୃଷ୍ଟି ନିର୍ମଳ ହେବ, ସେବେ ନ୍ୟାୟ ଦେଖାଯିବ। ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସ୍ୱାର୍ଥ ଦୃଷ୍ଟି ଥବ, ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନ୍ୟାୟ କିପରି ଦେଖା ଯିବ ?
ତୁମକୁ କାହିଁକି ଭୋଗିବାକୁ ପଡୁଛି ?
ତୁମକୁ ଦୁଃଖ କାହିଁକି ଭୋଗିବାକୁ ପଡ଼ିଲା, ଏହାକୁ ଖୋଜି ବାହାର କର ନା ? ଆମେ ତ ନିଜର ଭୁଲ୍ରେ ହିଁ ବାନ୍ଧି ହୋଇଛୁ । ଲୋକମାନେ ଆସି ବାନ୍ଧି ନାହାନ୍ତି। ସେହି ଭୁଲ୍ ଶେଷ ହୋଇଗଲେ ତେବେ ଯାଇ ମୁକ୍ତି ଏବଂ ବାସ୍ତବରେ ମୁକ୍ତ ହି ଅଟୁ, କିନ୍ତୁ ଭୁଲ୍ ପାଇଁ ବନ୍ଧନ ଭୋଗୁଛେ।
ଜଗତର ବାସ୍ତବିକତାର ରହସ୍ୟଜ୍ଞାନ ଲୋକଙ୍କ ଲକ୍ଷ୍ୟରେ ହିଁ ନାହିଁ ଯେଉଁଥିପାଇଁ ଭଟକିବାକୁ ପଡ଼ୁଛି, ସେହି ଅଜ୍ଞାନ-ଜ୍ଞାନ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଜଣାଥାଏ। ପକେଟମାରରେ ଭୁଲ୍ କାହାର ? ଆଉ କାହାର ପକେଟମାର୍ ନହୋଇ ତୁମର କାହିଁକି ହେଲା ? ଦୁହିଁଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଏବେ କିଏ ଭୋଗୁଛି ? ‘ଯିଏ ଭୋଗୁଛି ତାହାର ହିଁ ଭୁଲ୍ !’
୬୧
ce
