________________
ભીની ભીની આંખોએ,
ભીના ભીના હ્રદયે થતું શ્રવણ.
મેઘકુમાર પ્રભુ મહાવીર દેવની દેશનામાં ગયા. એક જ વારનું એ પ્રવચન શ્રવણ. મેઘકુમાર ભીના ભીના થઈ ગયા.
ઘરે આવ્યા મેઘકુમાર. મા ધારિણીને કહ્યું તેમણે : મા ! મેં પ્રભુને સાંભળ્યા... શી પ્રભુની વાણી ! જાણે કે સાંભળતા જ રહીએ. મા ધારિણી પ્રભુની પરમ શ્રાવિકા. એમણે કહ્યું : બેટા ! પ્રભુની વાણીની શી વાત થાય !
મેઘકુમાર પ્રભુના એવા તો દિવ્ય સમ્મોહનમાં આવી ગયેલા.... તેમણે કહ્યું : મા ! મને તો પ્રભુનું એવું આકર્ષણ લાગ્યું છે કે એમના વિના હવે એક ક્ષણ પણ હું રહી શકું તેમ નથી.
પ્રભુનું પ્યારું એ સમ્મોહન, પંચસૂત્રકની પરિભાષાની એ અભિવ્રજ્યા, મેઘકુમારની પ્રવ્રજ્યામાં ફેરવાઇ....
શ્રવણ...પ્રભુના પ્યારા શબ્દોનું એ શ્રવણ અસ્તિત્વના સ્તરે જ્ઞાન થઇને ઊતર્યું.
શ્રવણ અને જ્ઞાન સાધનાને સાધવાની ઈચ્છાને બળવત્તર બનાવે છે. ઇચ્છાયોગી સાધક આ રીતે સાધના કરે છે. માત્ર, પ્રમાદને કારણે તેની સાધના પરિપૂર્ણ બનતી નથી. જેમ કે જ્ઞાનાચારની સાધના થાય. પણ, વિકાળે સ્વાધ્યાય કરવો આદિ અતિચારો તેની સાધનામાં લાગે છે. અને એ રીતે, પ્રમાદને કારણે, તેની સાધના ત્રુટિવાળી થાય છે.
સમાધિ શતક ૧૧૬
