________________
ઘણા સમય બાદ એ સદ્ગુરુ પાસે આવ્યો છે અને થોડા સમયમાં જ એને ગુરુ પાસેથી વિદાય લઈને જવું છે...
એણે ગુરુને વંદના કરીને વિનંતી કરી : ગુરુદેવ ! મને હિતશિક્ષા આપો...
ગુરુ કશું જ બોલતા નથી.
શિષ્યને વિદાયનો સમય થયો. એની આંખોમાં આંસુ. ગુરુદેવ ! કંઈક આપો... ગુરુ ન જ બોલ્યા. શિષ્ય નિરાશ થઈને ચાલે છે.
ખરેખર, ગુરુને નથી બોલવું એવું નથી. પણ એવા શબ્દો આપવા છે; જે અસ્તિત્વ સુધી ફેલાયેલ બને. એ શબ્દ શબ્દ ન રહે, જીવનવ્યાપિની સાધના બની જાય.
૧૫-૨૦ ડગલાં શિષ્ય ચાલ્યો અને ગુરુએ કહ્યું ઃ ઊભો રહે, પાછો ફર ! શિષ્ય ખુશ થઈ પાછો આવે છે. ગુરુ હસે છે... અને ત્યારે શિષ્યને થાય છે કે ઓહ ! ગુરુએ તો જીવનવ્યાપિની સાધના બે જ વાક્યોમાં આપી દીધી : ઊભો રહે, પાછો ફ૨ ! તું ૫૨ તરફ જઈ રહ્યો છે; પણ હવે ઊભો રહે ત્યાં જ. અને સ્વ તરફ પાછો ફર...
કેવી મઝાની સાધના સદ્ગુરુએ આપી !
ત્રીજો તબક્કો સાધનાનો : નિષ્પીડન. જ્યારે સાધકને લાગે કે શરીર હવે સાધના માટે સક્ષમ નથી રહ્યું. અને એથી અનશન આદિ સ્વીકારી લે.. અત્યારે જ્યારે અનશનની અનુજ્ઞા નથી ત્યારે બધા જ સંપર્કોને છોડીને એકાંત અને મૌનની સાધનામાં તે લાગી જાય.
સમાધિ શતક
|°
૭૫
