________________
કેવું કોમળ હૈયું !
પ્રભુ ! મને પણ આવું કોમળ હૃદય આપો ને !
મારી ભક્તિ : લડખડાતી. મારી સાધના : ખોડંગાતી. પ્રારંભિક સાધનાના આ તબક્કે મને તારા સહારાની, તારી હૂંફની કેટલી બધી જરૂર છે, પ્રભુ ?
ભક્તના હૃદયની ભીનાશની આ પૃષ્ઠભૂ પર કડી શરૂ થાય છે ઃ ‘આતમ ગુણ અનુભવતભી, દેહાદિકથેં ભિન્ન; ભૂલે વિભ્રમ-વાસના, જોરે ફિરે ફિરે ખિન્ન...' દેહભાવથી ઉપર ઉઠાયું હોય, આત્મગુણોની ઝાંખી ઝાંખી અનુભૂતિ થઈ હોય...તારા માર્ગ પર દોડવા ને પછી ઊડવા મન તલસતું હોય ત્યાં જ, મનનું એ વિમાન રન-વે પર જ તૂટી પડે.
અને કારણ પણ કેટલું નાનકડું હોય ? કોઈએ કહ્યું : વાહ ! તમારું ધ્યાન તો કહેવું પડે ! તમે તો એવી રીતે ધ્યાનમાં બેસો છો, દુનિયાથી બે- ખબર... થોડાક પ્રશંસાભર્યા શબ્દો, ને મન પથભ્રષ્ટ બની જાય.
‘ભૂલે વિભ્રમ-વાસના, જોરે ફિરે ફિરે ખિન્ન...'
થોડાક પ્રશંસાના શબ્દો અને અનાદિનું વર્તુળ ચાલુ ! શો અર્થ આ પ્રશંસાનો હોઈ શકે ? નિર્ભેળ પ્રશંસા - લગભગ તો સામી વ્યક્તિના સ્વાર્થની ભેળસેળવાળી જ તે હોય છે – હોય તોય એમાં હું ભળું તો મારી સાધનાનો તો ખાતમો જ બોલાઈ જાય ને ! પણ આ બૌદ્ધિક વિભાવનાઓ બહાર રહી જાય છે અને પેલા પ્રશંસાના શબ્દો અનાદિના મોહના વર્તુળને ફેરવ્યા કરે છે.
સમાધિ શતક
*/*
૧૫૯
