________________
હતા કે, આચારાંગજીનાં આ પવિત્ર સૂત્રો માટે ‘વાંચો અને નાચો’ એમ કહેવાનું મન થાય છે, ત્યારે તેમના શરીરમાં અહોભાવનું નૃત્ય ખરેખર દેખાતું હતું.
અહીં શબ્દો થોડા હોય છે; અનુભૂતિ ઘેરી બનેલી હોય છે. કહો કે અનુભૂતિના દ્રાવણને / રસને ભરવા માટેનાં નાનકડાં પાત્રો બને છે અહીં શબ્દો.
આ શબ્દો આપણી સાધનાને ઝડપથી ઊંચે ચઢાવે છે. કડીના શબ્દો વાપરીએ તો, ‘પરમભાવમેં મગનતા’ તે આપે છે. આમ જુઓ તો, એક ‘મ’ને લાવવામાં કેટલા યુગ લાગ્યા ! પરભાવમાં મગ્ન તો હતા જ આપણે અનંત યુગોથી. હવે બનવું છે પરમભાવમાં મગ્ન.
જોકે, એક હકીકત તરફ ધ્યાન ખેંચાવું જોઈએ કે ‘પર’માં ક્યારેય આપણે ડૂબી ન શકીએ. ડુબાડવા જેટલું ઊંડાણ જ એની પાસે ક્યાં છે ?
તો, એ શું હતું ? આપણે આ રીતે એ વાતને સરખાવી શકીએ : ભૂખ ખૂબ લાગી છે. ગરમ, સ્વાસ્થ્યવર્ધક ભોજન મળે તેમ નથી. ત્યારે જે કંઈ મળે આચરકૂચર, એનાથી પેટ ભરવું પડે. પરંતુ ત્યાં પરિતૃપ્તિ નથી થતી. અલબત્ત, આનો ખ્યાલ પણ જેણે સરસ ભોજન વારંવાર આસ્વાદ્યું છે, એને જ આવશે.
એમ, પરમનો આછો સો આસ્વાદ પણ મળેલ હશે તો તરત સમજાઈ જશે કે પરથી શું મળી શકે ? ‘પર’ને આપણે ત્રિઆયામી ચિત્ર જેવું કહી શકીએ. ઘડાનું તેવું ચિત્ર હોય તો જોનારને ઘડો જ લાગશે. પણ હાથમાં
સમાધિ શતક ૧૦૮
