________________
એક માર્ગની ચર્ચા સંત કબીરજીએ કરી છે. પ્યારું પદ છે તેમનું.
સાધના કા મારગ ઝીના ઝીના રે,
નહિ અચાહ નહિ ચાહના,
ચરનન લય લીના રે...
સાધના કે રસધાર મેં રહે, નિશદિન ભીના રે... રાગ મેં શ્રુત ઐસે બસે, જૈસે જલ મીના રે; સાંઈ સેવન મેં દેઈ શિર, કછુ વિલય ન કીના રે......
સાધનાનો માર્ગ સૂક્ષ્મ છે. સંસારના માર્ગમાં યા તો ચાહત હોય, યા અનચાહ હોય... અહીં ચાહત – ગમવું પણ નથી અને અનચાહ - દ્વેષ પણ નથી. તો શું કરવાનું છે અહીં? અહીં છે સમર્પણ. ‘ચરનન લય લીના રે......’ પ્રભુનાં ચરણોમાં પ્રભુની આજ્ઞાના શરણમાં ઝૂકી જવાનું છે અહીં.
દ્વેષમાં મન ટટ્ટાર રહે છે. રાગમાં મન ઝૂકેલું હોય છે, પણ એકાદ બે વ્યક્તિત્વો ભણી. સમર્પણ પ્રભુ તરફ ઝૂકવાનું છે.
આ ઝૂકવું આપે છે ભીનાશ.
આ ભીનાશની પૃષ્ઠભૂ પર પ્રભુના પ્યારા, પ્યારા શબ્દો કેવા તો મઝાના લાગે ! મઝાની ઉપમા આપી : “રાગ મેં શ્રુત ઐસે બસે, જૈસે જલ મીના રે...' પાણીમાં માછલું તર્યા કરે તેમ મનમાં, મનની ભીની પૃષ્ઠભૂ પ૨ પ્રભુના શબ્દો તર્યા કરે. પેલી ઉપમા યાદ આવે : ‘તેલબિન્દુ જિમ વિસ્તરેજી, જળમાંહે ભલી રીતિ...' ભક્તના અહોભાવની જળસપાટી ૫૨ પ્રભુના પ્યારા શબ્દો તેલબિન્દુની જેમ વિસ્તર્યા કરે.
સમાધિ શતક
| ૨૦
