________________
તારે જે કરવું હોય તે કર ! પણ મને તારામય બનાવી દે, નાથ !
તારા વગરનો હું તો મારા અસ્તિત્વ વગરનો છું ને ! તું મારામાં ન હોય તો મારામાં કશી પણ સુગંધ ક્યાં ઊઠવાની છે ? ‘તમારા વિનાના અમે અમારા વિનાના....’ (વેણીશંકર પુરોહિત).
આ પૃષ્ઠભૂ પ૨ કડીને મમળાવીએ... ‘રૂપાદિકકો દેખવો, કહન કહાવન ફૂટ; ઈન્દ્રિય યોગાદિક બલે, એ સબ લૂટાલૂટ.' રૂપને જોવું, કંઈક કહેવું, કંઈક કહેવડાવવું; પરની દુનિયાની આ લટારનો શો અર્થ ? ઈન્દ્રિયો અને મન, વચન, કાયાના યોગોને પ૨માં જવાની ટેવ પડેલી છે; તેઓ પરમાં જઈને આત્મધનને લૂંટે છે.
શાન્તિ છે આત્મધન.
પરમાં જવાયું. ક્યાં છે શાન્તિ ? ત્યાં તો છે કોલાહલ – રતિ, અતિનો. એક કહેશે કે તમે સરસ બોલ્યા, બીજી વ્યક્તિ કહેશે : આવું તે બોલાતું હશે ? ત્રીજાનો અભિપ્રાય ત્રીજો જ હશે. આમાં તમારું મન ફૂટબૉલના દડાની જેમ ઊચકાશે, પટકાશે...
મીરાંની એક સરસ કેફિયત, આ સન્દર્ભે, યાદ આવે : ‘આણિગમ તો મારગડો નવિ સૂઝે, પેલિગમ તો બળી મરીએ......’ પ્રભુની બાજુએ માર્ગ સૂઝતો નથી; સંસારમાં | વિભાવોમાં તો બળી જવાય છે.
સમાધિ શતક ૧૩૦
