________________
૭૩
હૈ માતા! હું પિંગલચાર તારા આદેશથી દીક્ષા લઈ, તાપસપુર જઇ, સ્મશાનમાં પ્રતિમાધ્યાને રહ્યો. ત્યાં દાવાનળથી ખળતે ધમ ધ્યાનમાં લીન શુભ ભાવે મૃત્યુ પામીને સ્વગ વાસી દેવ થયા. અવિધજ્ઞાનથી અહીં જાણીને નર્કમાં જતા એવા મહા પાપી મને સુરસસ્પદાના લેાક્તા બનાવનાર મહાઉપકારીણી તને જોવા અને મારૂ સ્વરૂપ કહેવા અહિં આન્યા છેં. તું વિજયને પામ. એમ કહી સાત ક્રોડ સૂવર્ણ વર્ષાવી અદૃશ્ય થયેા. પ્રત્યક્ષ જૈન ધર્મના પ્રભાવ જાણીને રાજાએ તથા બીજાઓએ જૈન ધમ સ્વિકાર્યાં.
અવસર પામીને હિમિત્રે રાજાને કહ્યું: હું દેવ ! દવદન્તીને પિતાના ઘેર જવાના આદેશ આપે. દ્વન્દ્વન્તીના વિરહ અસહ્ય હાવા છતાં રાજા અને રાણીએ આશિર્વાદ આપી જવાની રજા આપી. અને એક રાજરાણીને શેાભે એવા ઠાઠથી સેના, દાસદાસીએ વગેરે પરિવાર સાથે રવાના કર્યો.
રિમિત્રે આગળ જઇને ખબર આપવાથી રાજા ભીમરથ અત્યંત હર્ષથી સામેા આવ્યે. પિતાને જોવાથી ધ્રુવદન્તી વિકસિત નયને રથમાંથી ઉતરી પાદચારી ઢાડતી પેાતાના પિતાના ચરણમાં પડી. પિતા-પુત્રી લાંએ સમયે મળવાથી વણુનિયાનંદ સૌ કાઇને થયા. રાણી પુષ્પદન્તી પણ સપરિવાર જઇને પુત્રીને મળી આલિંગન આપ્યુ. જેમ જાન્હવી યમુનાને મળે તેમ માતા-પુત્રીના મેળાપ કેને હ ન ઉપજાવે ? શ્રી સ્વભાવ મુજબ દવદન્તીમુક્ત કઠે રાવા લાગી. સ્નેહી જના વિયેાગના વિરહની વ્યથા જેમ સહન કરે છે, તેમ મેળાપ વખતે આનંદની પણ અવધિ રહેતી નથી. તત્ક્ષણુ પાણીથી પુત્રીનાં આંસુ ભુંસી નાખી પુષ્પદન્તી પરસ્પર દુઃખ પ્રગટ કરવાપૂર્વક વાત કરવા લાગી. પુત્રીને
