________________
૭૨
દિશામાં કદી ઉગ્યા છે. ? રે નળ-નિષ્પાપા એવી પાતાની પત્નિના ત્યાગ કરતાં તને જરાપણ વિચાર ના આવ્યે કે એક અબળાને કાના આધારે છેાડી જાઉં છું. બહુ જ અનુચિત કા, કુળવાન આવુ કરે નહિ, વિગેરે એલીને ધ્રુવદ્યન્તીને કહ્યુંઃ હું વત્સે! મારા અપરાધ ક્ષમા કર.
અંધકારરૂપી સર્પના નાશ કરનાર ગરૂડની જેમ તારા કપાળમાં રહેલુ સહજ સૂર્યÖસમાન તિલક કયાં ? એમ કહીને પેાતે જ ધ્રુવદન્તીના કપાળને સ્પર્શ કરી, ઉપરના પડદા દૂર કર્યાં. તે જ ક્ષણે સેાનાના પિન્ડ સમાન ચમકારા મારતું તેજ ચારે બાજુ ફેલાઇ ગયુ. માસી વારંવાર હર્ષાશ્રુથી દવદન્તીને સ્નાન કરાવતી હેાય તેમ કપાળને ચુખવા લાગી અને દવન્દ્વન્તીને માસીએ આપેલાં અત્યત મનહર સફેદ વસ્ત્રા પહેરાવી હાથ ઝાલીને રાજા પાસે લઈ જવામાં આવી.
આ બાજુ સૂર્ય અસ્ત થયેલા હાઈ ઘાર અંધકાર વ્યાપી ગયા. પરંતુ દવદન્તીના તેજસ્વી તીલકથી પ્રકાશ ફેલાઈ ગયા. રાજસભામાં રાણીએ રાજાને કહ્યુંઃ સ્વામી! જન્મથી જ દવદન્તીના કપાળમાં સહજ તિલક હાઇ એના પ્રતાપે રાત્રીએ પણ દિવસના ભ્રમ કરાવે છે. રાજાએ કૌતુથી દવદન્તીના કપાળ ઉપર હાથ મુકયો તેજ ક્ષણે અંધકાર ફેલાયા. પૂનઃ રાજાએ હાથ ઉઠાવી લીધે। અને પ્રકાશ જોઈ રાજાએ ધ્રુવદન્તીને પુછવાથી દવદન્તીએ નીચું જોઈ અશ્રુધારા વર્ષાવતી નળરાજા જુગારમાં હારી ગયાથી માંડીને સર્વ હકીકત નિવેદન કરી. રાજાએ પેાતાના ઉત્તરીય વથી દવદન્તીનાં આંસુ સાફ કરીને કહ્યું : પુત્રી! તું રડીશ નહિ, વિધિ આગળ કેાઈ ખળવાન નથી, એમ વાત કરે છે એટલામાં આકાશ માથી ઉતરીને કાઈ ધ્રુવ રાજસભામાં આન્યા. આવીને અંજલી જોડીને ભીમરથપુત્રી-નવદન્તીને કહ્યું:
