________________
૩૫
સ્વર્ગમાં દેવ-દેવી તરીકે ઉત્પન્ન થયાં, દૈવી સુખ ભોગવી ચ્ચવીને મમ્મણરાજાને જીવ બહુવી દેશે પિતનપુર નગરમાં ધમ્મિલરેણુકા ભરવાડ-ભરવાડણને ધન્ય નામે પુત્ર થયે. વીરમતીને જીવ દેવીપણામાંથી વીને, ધન્યની ધુસરી નામની પત્નિ થઈ.
ધન્ય-ભરવાડોને ઉચિત, ભેંસ ચારવા જવા લાગ્યો. એકદા–પ્રવાસિજનેને શત્રુસમાન વર્ષાકાળમાં ધન્ય જનાવરોને લઈ વનમાં ચરાવવા ગયો તે અવસરે વરસાદ વરસવા લાગે, છત્રી પાસે હતી, વરસાદ જોરથી વરસવા લાગ્યા, જનાવશે ગામ તરફ જવા લાગ્યા. ધન્યની નજર એક પગે ઉભા રહેલાં પ્રતિમા ધારી ઠંડીથી કંપતા નિચલ મનવાળા તપથી કૃશ થઈ ગયેલા સાધુ મહારાજ ઉપર પડી. તથા પ્રકારને પરિસિહ સહન કરતાં મુનિ પાસે પહોંચી પિતાની છત્રી ધરી રાખી પરિસહનું નિવારણ કર્યું. મદ્યપાન કરનાર મદ્યપાનથી વિરામ પામે નહિ; તેમ વરસાદે માઝા મૂકી વરસવા માંડયું. ધન્ય પણ ખેદ પામ્યા સિવાય છત્ર બંધ ન કરતા ધરી રાખ્યું. વરસાદ અટકે નહિ ત્યાં સુધી મુનિ ધ્યાનને અભિગ્રહ હેઈ, જરાપણું ચલાયમાન થયા નહિ, ક્રમે વરસાદ બંધ થયે, મુનિરાજે ધ્યાન પાયું. છત્રી બંધ કરીને ધન્ય મુનિરાજને વંદન કર્યું, પગ ચંપી કરી અને અંજલી જેડી છે. હે મહાત્મા ! આ વર્ષાકાળ વિષમ છે, કાદવ કીચડથી વ્યાપ્ત પૃથ્વી છે, આપ ક્યાંથી પધાર્યા છે-જવાબમાં મુનિભગવંતે કહ્યું
હું પાંડુ દેશથી આવું છું. મારા ગુરૂદેવાદિ લંકાનગરીમાં રહ્યાં છે. એમને વંદન કરવા જતાં વર્ષાકાળ આવવાથી અંતરાય થયે છે. જઈ શક્યો નહિ, કારણ વર્ષાઋતુમાં સાધુને વિહાર કરવાને નિષેધ છે, માટે અભિગ્રહધારી થઇને રહ્યો હતે. આજ
