________________
(१५) माणसने शा माटे फोगट दुःख देवू ? माटे हुं पाते ज परदेशमा जइ ए पादनी परीक्षा करूं. " आ प्रमाणे विचारीने बीजेज दिवसे राजा राज्यनो भार मंत्रीने सौंपीने रात्रिने समय एकलो नगर बहार नीकळी गयो. मार्गे चालतां तेणे विचार कयों के-" मारा देशमा तो समग्र लोको मने जाणे छ, तथा सेवकनी जेम विशेष प्रकारे मारी भक्ति करशे, तेथी आ देश मुकी परदेश जq जोइए. परंतु जलदीथी दूर देश शी रीते जवाशे ? " आ प्रमाणेनी चिंताथी उद्वेग पोमलो राजा मार्गे चालतां थाकी जवाथी एक वडवृक्षनी तळे बेठो. ते वखते ते वृक्षपर रहेनार यक्षनेतेनी स्त्री यक्षिणीए कह्यु के-" है प्रिय! आपणा आश्रमनी नीचे बैठेलो आ अभ्यागत कोइ महान् पुरुष जणाय छे, तेथी ते तमारे मानवा-पूजवा योग्य छे. शास्त्रमा कह्यु छ के-"पोताने घेर चालीने आवेला सत्पुरुषतुं योग्य सन्मान करवू जोइए, ते दुःखमा आवी पडेल होय तो तेमाथी तेमनो सारी रीते उद्धार करवो जोइए, अने दुःखी प्राणीओपर दया करवी जोइए. आ प्रमाणेनो धर्म सर्व मतवाळाओने संमत छे." ते सांभळीने ते यक्षे प्रत्यक्ष थइने राजाने कां के-" हे सज्जन ! कहे, तारे | इष्ट छ ? जे तुं मागे ते आपवाने. हुँ कल्पवृक्षनी जेम समर्थ छ." ते सांभळी विस्मय पामेलो राजा बोल्यो के-" तमे कोण छो ? अने कये प्रकारे इष्ट वस्तुने आपवा समथ छो ? कारण के मनुष्योने तो अनेक प्रकारना वांछित होय छे, ते वात प्रसिद्ध छे. " त्यारे यक्ष बोल्यो के-"हुं मोटो देव छ, तथा मनोवांछिपने पूर्ण करवा समर्थ छु. केमके अमारे सर्व
