________________
(१३) अतिसार, तीव्रज्वर, पित्त, कफ अने वात विगेरेना व्याधिथी पीडायो, पण दैवथी हणायेलो ते जरा पण सुख पाम्यो नहीं. प्रांते जड बुद्धिवाळाने गुरु महाराजनी जेम राजाए तेने कोइ पण प्रकारे वि. विध प्रकारना दुष्कर उपायोवडे साजो को. 'उद्यमवडे शुं न थाय?' पृथ्वीपाल राजा तेने साजो थयेलो जोइ अत्यंत खुशी थयो. त्यारे अहंकार अने हुंकार करतो ते द्रमक एक दिवसे पोताना कृत्यथीकरायेला दुर्दैवथी प्रेरायो होय तेम विषवैद्यने घेर गयो.त्यां दवाओनी मेळवणीथी विषम थयेलं एक जातनुं विष तेनी दृष्टिए पडयु, एटले तरतज नष्ट बुद्धिवाळा ते द्रमके तेने सुंध्यु, सुंघवा मात्रथी पण ते विष पराधीनताने करनारुं हतुं तेथी ते वैद्ये तेने एकदम अटकाव्यो अने कयु के-" आ तें शुं कर्यु ? विचार्याविना जे काम करवू ते मरण. पर्यंत दुःखने देवावाळु थाय छे." एटले ते भिक्षुक बोल्यो के-"हे वैद्य ! जेम अनर्थथी अटकावे तेम आ सुगंधि पदार्थ सुंघता मने केम अटकावो छो ?" वैये कह्यु के-" हे मूर्ख! तीव्र विपाकथी गौरवताने पामेलं आ महाविष तें सुंध्यु, तेथी आ जन्ममां तो तारे सुखनो विनाश जथयो. आजथी पांचे इंद्रियोना विषयोने लगता पदार्थोमांथी एक पण इष्ट पदार्थ तारे सुखने माटे सेववो नहीं, अने जो सेवीश तो तत्काळ तारुं मरणज थशे. हवे तारे लू रसविनानुं अल्प भोजन करवू, जेवं तेवू पाणी पीवु, जीर्ण अने फाटेलां वस्त्रो पहेरवां, तथा भोगनो त्याग करवो, परीषह सहन करवा अने अनियमित व. स. ए विगेरे मुनिनी जेवी मर्यादावडे जो रहीश, तो तुं जीवतो
