________________
(१०८) पालन करातो ते कुमार आठ वर्षनो थयो त्यारे " कुमार अभ्यासने योग्य थयो छे" एम धारी राजाए प्रधानपर कागळ लख्यो. तेमा "अ. धीयतानः कुमारः" (अमारा कुमारने भणावजो) ए प्रमाणे स्पष्ट अक्षरो लख्या. तेवामां का शीघ्र कार्य आवी पडवाथी राजा अन्य कार्यमां व्यग्र थयो. तेटलामां कुणालनी अपरमाताए त्यां आवी ते कागळ वांची विचार्यु के-"कुणाल कुमार सारो विद्वान् थशे, एटले राजा तेने ज राज्य आपशे, मारा पुत्रने आपशे नहीं." एम विचारी कुणालनु अनिष्ट करवाना हेतुथी तेणीए तत्काळ अने माथे एक बिंदु ( अनुस्वार ) कयु. तेथी "अंधीयतानः कुमारः" ( अमारा कुमारने
आंधळो करजो) एवं थयु. अहो ! मात्र एक बिंदुना वधारवाथी ज एकांत हितकारी अर्थनुं पण एकांत अहितकारीपणुं थयु. पछी थोडीवारे राजाए ते कागळ वांच्या विना ज बंध करीने (बीडीने ) मोकली दीघो. ते कागळ कोइ अनुचरे उज्जयिनी जइ प्रधानना हाथमा आप्यो, प्रधाने ते कागळ वांच्यो, अने तेमां लखेली हकीकत जाणी अत्यंत खेद पाम्पो. कागळनी हकीकत कहेवाने असमर्थ एवा प्रधाननां नेत्रमा अश्रु आब्यां एटले कुणाल कुमारे पाते ज ते कागळ वांच्यो. तेमां " अंधीयतान्नः कुमारः" एवा अक्षर जोइ अत्यंत उद्वेग पामी विचार करवा लाग्यो के-“ खरेखर में कांइपण पितानी आज्ञानो भंग कर्यों हशे, नहीं तो मारा एकांत हितने ज इच्छनार पिता आवी आज्ञा केप आपे ? माटे ने पितानी आज्ञानु उल्लंघन करे तेने दुष्ट पुत्र जागवो.” एम विचारी कुणाल कुपारे, प्रधानादिके राजानी
