________________
૩૦
અરે વજુબાહુ કુમાર! આમ એકદમ સાહસ કરવા તૈયાર થયા છે, પણ આજુબાજુને વિચાર તે કરે. આ મારી નાની ગભરૂ અને જેના હાથમાંથી હજી લગ્નના મીઢળ પણ છૂટયા નથી, પગમાંથી મેંદી રંગ પણ જરા સરખોય :ઉતર્યો પણ નથી, એવી મારી બહેન મનેરમાનું શું? એના સુખી જીવનના સ્વપ્ન ને એની આશારૂપ વેલડીઓને આમ કચરીને ચાલ્યા જવું એ તમને શું ઉચિત છે ? તમે સંસાર છોડીને જશે પછી એ તમારા વિના કઈ રીતે જીવશે?
ખુબજ સ્વસ્થતાથી વજબાહુએ કહ્યું: “એમાં ખોટું શું છે? માનવરૂપ વૃક્ષનું સુંદર કોઈ પણ ફળ હોય તો તે ચારિત્ર ધર્મની આરાધના છે. તમારી બેન મને રમા માટે આ પવિત્ર માર્ગ ખુલ્લો છે. સતી–સ્ત્રીઓ પતિના આત્મકલ્યાણ માર્ગે પતિની પાછળ જનારી હોય છે. એટલે મારી પાછળ સંયમના પુનિત પંથે તેને પણ જવાનું છે, કુલીન અને સતી સ્ત્રી તરીકે પતિની છાયા બનીને રહેવું એ તેને ધર્મ છે. માટે હવે આ પવિત્ર ત્યાગમાર્ગ સ્વીકારવામાં નિષેધ કરવાને હેય જ નહિ. વળી તમારા જેવાએ પણ આજ માગે આવવાનું હોય.
વજુબાહુ જેવા પુણ્યવાનના દ્રઢ મને બળની સૌ કોઈ ઉપર તરત જ અજબ અસર થઈ.
મને રમા પણ તરત જ વજુબાહુની સાથે રથમાંથી ‘ઉતરી પડી. ઊદયસુંદરને આત્મા પણ લઘુકમી હતો. એ પણ વિરોગ્ય વાસીત બન્યો. સાથે આવેલાઓમાંથી બીજાઓ પણ સંસારથી વિરકત બની ત્યાગ માર્ગના ચાહક બન્યા.
