________________
૨૧
અરે! મેં આ શું કર્યું, ખીજા કોઈની સાથે નહિ પણ મારા સગા પુત્ર સાથે જ ભાગ ભાગળ્યા. વિલાસમાં હું ડુખી, મેં મારા જીવનનું અધઃપતન કર્યું, હવે હું આ ભયંકર પાપોમાંથી કેવી રીતે ઉગરીશ, મારા જીવનના નિસ્તાર કેવી રીતે થશે. આ જગતમાં મારે માટે જીવવું હવે કેાઈ રીતે ચેાગ્ય નથી. માટે ચિતામાં પડી બળી મરવું. તેમાં જ મારૂં શ્રય: છે. એ રીતે પ્રશ્ચાતાપ કરતી કામલતાએ ખળી મરવાના સંકલ્પ કર્યાં.
સાત દિવસની લાંઘણુ કરી, રાજા વિગેરેની સમ્મતિ મેળવી, સારા દિવસે ગામની બહાર, નદીના કીનારે ચિતા સળગાવી ખળી મળવા આ નારી તૈયાર થઇ. દેવયેાગે તેજ વખતે મુસળધાર વરસાદ થયા. અને નદીના પુરમાં ચિતા તણાઇ, અને તેની સાથે આ સ્ત્રી પણ તણાતી તણાતી દૈવયેાગે નદીકાંઠે કયાંક અટકી પડી.
ઢાર ચારવા માટે આવેલા ગાવાળીઆની નજર આ મૃતઃપ્રાય દેહ ઉપર પડી. રબારીને દયા આવવાથી સાહસ કરી નદીના કાંઠેથી ઉપાડીને ઘેર લઈ ગયા, ઔષધેાપચાર કરીને તેને સ્વસ્થ બનાવી.
કામલતાના અંગમાં રૂપતા હતું જ, તેથી સ્વસ્થ અને નિરોગી બનેલી કામલતાનું અંગ જોઇ ગેાવાળીયાના શરીરમાં વિકાર પેદા થયા. અને તેણીને પેાતાની સ્રી બનાવવાના વિચાર ગાવાળીઆએ કામલતાને કહ્યો.
હજી જુવાનીના મઢમાં ઘેલી બનેલી કામલતાના અ ંગેઅંગમાં વિકાર અને વિલાસની ભાવનાએ ભરી પડી હતી.
