________________
જઇસિ વેણ રેસમણ, લલિએણુ નલકુબા તહાવિ તે ન ઇચ્છામિ, જઈસિ સમુખ પુરંદરો ૪૧ ધિરભુ તે જ કામી, જે તે છવિયકારણ વંત ઈચ્છસિ આવેઉ, સેયં તે મરણું ભવે જરા અહં ચ ભેગરાયમ્સ, તં ચ સિ અધગવહિણે મા કુલે ગધણા હામ, સંજમં નિહ ચ૨ ૪૩ જઇ ત કહિસિ ભાવં, જા જા દિચ્છસિ નારિઓ વાયાવિક્વ હડા, અદ્રિક અપ્પા ભવિસ્યસિ ૪૪ ગોવાલે ભંડવાલે વા, જહા તદ્દવણિસરો એવં અણિસ્મરોત પિ, સામણુ ભવિસ્યસિાપા
છે સપ્તભિઃ કુલકમ હવે સંયમમાં ઉત્સાહના ભંગવાળા અને સ્ત્રી–પરિપહથી હારેલા તે રથનેમિને જોઈ, બલાત્કારથી આ અકાર્ય કરનાર નથી-એમ માની, નિર્ભય બનેલા રાજમતી વસ્ત્રોથી પિતાના શરીરને ઢાંકી દે છે. ઈન્દ્રિયસંયમમાં અને દીક્ષામાં અત્યંત સ્થિરતાવાળી, જાતિ-કુલ-શીલની રક્ષા કરતી રાજવર કન્યા રાજીમતી હવે તેને પડકારવા લાગી કે
ભલે તું રૂપથી શ્રમણ કે સવિલાસ ચેષ્ટાથી નલકુબેર હે કે સાક્ષાત્ ઈ હો ! તે પણ ત્રણેય કાળમાં હું તને ચાહનારી નથી. હે કામિન ! તારા મહાકુલના જન્મથી થયેલ યશને ધિક્કાર છે ! અથવા અપકીર્તિના અભિલાષી તને ધિક્કાર છે ! શું તું અસંયમ જીવન માટે દીક્ષા સવીકારી વમેલા ભેગસુખને ભોગવવાની ઈચ્છા કરે
