________________
अज्झत्थं सघओ सम्बं, दिस्स पाणे पियायए । न हणे पागिणो पाणे, भयवेराओ उवरए ॥७॥ - ભય અને વેરથી નિવૃત્તિ પામેલા સાધુએ સર્વ પ્રકારે સર્વ સુખ દુઃખાદિ આત્મામાં રહેલું જાણીને સર્વ પ્રાણીઓને પિતાને આત્મા જ પ્રિય હોય છે. એમ . જાણુને કોઈ પ્રાણીની હિંસા કરવી નહિ.
आयाणं नरयं दिस्स, नायएज्ज तणामवि । दोगुंछी अप्पणो पाए. दिन भुजेज्ज भोयणं ॥८॥
ધન ધાન્યને પરિગ્રહ નર કરૂપ જાણીને તૃણ સરખી પારકી વસ્તુ ગ્રહણ કરવી નહિ. પરંતુ પિતાના આત્માની દુર્ગછા કરનાર સાધુ ધમ નિર્વાહ કરવા આ દેહને ભાડું દેવું પડે છે એમ વિચારી પિતાના પાત્રમાં ગૃહસ્થ નાખેલું ભેજન વાપરે, અદત્તાદાન ને પરિગ્રહ બે આશ્રવમાં બીજા ત્રણ આશ્રાને પણ નિરોધ સમજી લે. इहमेगे उ मन्नंति, अप्पच्चक्खाय पावगं । आयरियं विदित्ताणं, सव्वदुक्खाणं मुच्चइ ॥९॥
આ સંસારમાં કપિલાદિ જ્ઞાનવાદીઓ એમ માને છે કે હિંસાદિનું પચ્ચકખાણ કર્યા વિના પિતપિતાના મતમાં નિર્દિષ્ટ અનુષ્ઠાન સમૂહને જાણીને સર્વ દુઃખથી મુક્ત થવાય છે. જ્યારે જૈનદર્શન જ્ઞાનક્રિયા બેથી મોક્ષ માને છે. જ્યારે કપિલાદિ જ્ઞાનવાદીઓ કેવળ જ્ઞાનને જ મુક્તિનું અંગ માને છે.
