________________
૧૩૨
एयमट्ठे निसामित्ता, हेऊकारणचीइओ । तओ नमी रायरिसी, देविदं इणमन्ववी ॥१९॥
આ અને સાંભળીને હેતુ કારણુ વડે પ્રેરીત નમિરાજર્ષી દેવેન્દ્ર પ્રત્યે આવું વચન મળ્યા. सर्द्ध नगरं किच्चा, तब संवरमग्गलं । खेती निउणपागारं तिगुतं दुप्पधंसयं ॥ २० ॥ धणु परकर्म किया, जीवं च इरियं सया । धि च केयणं किच्चा, सच्चेण पलिमंथए ॥२१॥ तवनारायजुत्तेण, भित्तणं कम्मकंचुयं । मुणी विगयसंगामो भवाओ परिमुच्चए ||२२||
શ્રદ્ધાને નગરરૂપ કરીને માહ્ય તપરૂપ સ`વરને કમાડની અગલા કરીને શાંતિરૂપી પ્રાકારને કરીને ત્રણ ગ્રુતિ વડે ગુપ્ત. ખીજાથી પરાભવ ન પમાડી થાય તેવા પ્રાકાર કરીને પરાક્રમરૂપી ધનુષ વડે કરીને ઇસમિતિને હમેશાં ધનુષની પ્રત્ય ચારૂપ કરીને ધમ' પરની રતિને ચેતનરૂપ સત્યતાથી તે ધનુષને ખાંધી તપરૂપી આણુ વડે યુક્ત એવા કર્રરૂપી અક્ખેતરને ભેદીને કમ રૂપી સ*ગ્રામને જીતેલા સાધુ સ`સાર થકી મુક્ત થાય છે.
एयमहं निसामित्ता, हेऊकारणचोइओ ।
तओ नमि रामरिसिं, देविंदो इणमन्बवी ||२३|| એ અને સાંભળી હેતુ કારણુ વડે પ્રેરાએલ ઇન્દ્ર નમિરાજર્ષી પ્રત્યે આવું વચન ખેલ્યા.
