________________
દશવૈકાલિક
૭ સુવાકય શુદ્વાખ્ય અઝયણું સુવાક્ય શુધ્ધાઓ અજઝયણું
સિાતમું અધ્યયન).
ચઉહું ખલુ ભાસાણું, પરિસંખાય પન્નવં ! દુહે તુ વિણયં સિખે, દેન ભાસિજજ સવ્યો ?
પ્રજ્ઞાવાન સાધુ ચાર જાતની ભાષાને યથાર્થ જાણીને બે જાતની ભાષા વિનયને શીખે, અને બાકીની બે જાતની ભાષાને સર્વથા ન બેસે. ૧
જા ય સચ્ચા અવરવા, સચ્ચા મોસા યે જ મુસા ! જ આં બુધેહિં નાઇન્ના, ન તં ભાસિજ પન્નવં પારા
બુદ્ધિમાન સાધુ જે સત્ય હોય પણ અવક્તવ્ય હોય તે તે ન બેલે તેમજ મિશ્ર ભાષા પણ ન બેલે અને અસત્ય પણું ન બેલે આમ આ ત્રણ ભાષાઓને જ્ઞાનીઓએ વજર્ય ગણી છે. માટે તેમ ન બોલે રે !
અસ મસં સર્ચ ચ, અણુવજમકસં ! સમુહમસંદિગદ્ધ, ગિરંભાસિજજ પનવું છે ૩ છે
બુદ્ધિમાન સાધુ અસત્ય-કૃપા એવી વ્યવહાર ભાષા તથા સત્ય ભાષા પણ પાપ વિનાની, અકર્કશ, મૃદુ અને તે પણ વિચારીને સંદેહ રહિત વાણી પ્રજ્ઞાવાન બોલે. ૩
એયં ચ અમને વા, જં તુ નામેઈ સાસયં સભાસં સચ્ચ માસં ચ, તં પિ ધોરે વિવજએ પાકા
મિશ્રભાષાને દેણ બતાવે છે. પ્રજ્ઞાવાન સાધુ હિંસક અને પીડાકારી એવી સત્ય ભાષા ન બેલે એટલું જ નહિ, પરંતુ મિશ્ર ભાષા પણ કે જે સાશ્વત અર્થ અથવા મોક્ષમાર્ગમાં બાધક ભાપાને પણ છેડી દે૪
