________________
- હા! વિષ વિષમ છે, કે જેમાં જોડાયેલ છવ આ સંસાર એમડાની અંદર અનંતાં દુખેને પ્રાપ્ત કરે છે. ' ' , " પ્રિયવાચક! હવે લગાર ફરી વાર એ વાતનું સ્મરણ કરી જાએ કે, ઇંદ્રજાલના જેવા સ્વભાવવાળા, વિજળીના ચમકારેના જેવી ગતિવાળા અને ક્ષણમાં નષ્ટ થવાવાળા વિષયમાં મેહિત થયેલા જીવેની કેવી દશા થાય છે— " योगे पीनपयोधरांचिततनोविच्छेदने विभ्यता
मानस्यावसरे चटूक्तिविधुरं दीनं मुखं विभ्रताम् । विश्लेषेः स्मरवह्निनानु मयं दंदवमानात्मनां * પ્રાતઃ સર્વદાયુસુવિમાન ધિામનાંગીતિ''lણા
હે ભાઈ! પુણસ્તનથી યુક્ત શરીરવાળી સ્ત્રીના સંયોગથી જુદા પડવામાં ડરતા, તેણીના માનના સમયમાં મીઠાં વચનેથી વિદ્યુલ અને દીનમુખને ધારણ કરતા, અને વિગ અવસ્થામાં કામરૂપ અગ્નિથી પ્રતિસમય બળ્યા કરતા એવા કામી પુરૂષોના સર્વદા દુખમય જીવિતને ધિક્કાર છે. - સંસારમાં જોઈએ છીએ કે-જે પુરુષ સ્ત્રીને આધીન થયેલ છે, તે સ્ત્રીની લાતને પુષ્પને વરસાદ સમજે છે, આની ગાળને ઘીની નાળ સમજે છે, અને સ્ત્રીના મુખથી નિકળતી લાળને અમૃતરસ સમજે છે, અને વળી જે સ્ત્રી લગાર હસીને બેલે, તે તે સર્વાધીશની માફક પિતાને અહમિન્દ્ર સમજે છે. કયાં સુધી કહેવું? કામી પુરૂષ સમસ્ત અવગુણોને ગુણજ ગુણ લેખે છે. પરંતુ જ્યારે વિષયજન્ય વિરરસનું ભાન થાય છે, ત્યારે તે કઈક વિચારશીલ બને છે. - છેવટ–હે ભ, યદિ કલ્યાણને સાચે માર્ગ લેવાને માટે ચાહે છે, તે ઈદ્રિના વિષયથી વિમુખ થાઓ. સરસવ જેટલા સુખમાં માહિત થઈ, મેરૂ જેટલા દુઃખને ન ગ્રહણ કરે. જ્યારે આત્મારૂપી રત્ન સંકલ્પ-વિકલ્પજન્ય, ક્રોધ, માન, માયા, લોભ અને
